Rozdział 21 - Duchy dżungli

Jeszcze nigdy po wyjściu z samolotu, Lara nie wiedziała co ze sobą zrobić. Miała pomyśleć nad przyszłością podczas pobytu w kabinie pasażerskiej, lecz mimo tego, że całą drogę starała się wymyślić coś sensownego – nie udało się. Z westchnieniem skierowała się prosto, taszcząc na sobie i za sobą bagaże. Usiadła na pierwszej lepszej ławce i podparła rękami czoło.

Wiedziała, jaki miała ogólny cel: odnaleźć matkę. W teorii, to wydawało się całkiem proste. Znaleźć matkę i zabrać ją do domu. W praktyce jednak, wyglądało to zupełnie inaczej.

Kobieta wyciągnęła z kieszeni obcisłych spodenek małą karteczkę, którą wcisnęła jej do ręki Claire w Katmandu. Przypatrzyła się, czy aby na pewno kuzynka nie zostawiła jej więcej wskazówek. No cóż… Nie zostawiła. Na wygiętej karteczce, drobnymi, pochylonymi literkami widniało tylko jedno słowo: TAJLANDIA.

- A więc jestem w Tajlandii, Claire – szepnęła Lara, zadzierając głowę do góry, w stronę nieba. Ostre promienie słoneczne paliły skórę niemiłosiernie. Croft sięgnęła do podręcznej torby i wyciągnęła z niej nawilżające chusteczki. Przetarła twarz, na której zebrały się kropelki potu.

        W cieniutkiej, białej bluzce na ramiączkach i krótkich spodenkach i tak było jej za gorąco. Gruby warkocz również prażył ją w plecy. Niech szlag trafi ten tajlandzki, tropikalny klimat. Lara ściskając w dłoniach zużytą chusteczkę, raz jeszcze usiłowała zlepić ostatnie wydarzenia w jedną całość.

Po pierwsze, Claire. Claire, która w obecności Maykela uparcie twierdziła, że nie wie, gdzie Carter mógł zabrać jej mamę. Przy odejściu jednak, wręczyła kuzynce małą karteczkę z napiskiem „Tajlandia”. A więc jednak wiedziała, że Carter miał siedzibę w Tajlandii i najprawdopodobniej to tu zabrał Amelię.

Dlaczego Catty nie powiedziała tego przy Maykelu? Tego Lara nie wiedziała, ale postanowiła, iż uszanuje wolę kuzynki. Przyleciała tu nie mówiąc nikomu ani słowa. Z Croft Manor zabrała wszystkie swoje rzeczy. Po części dla zmyłki, aby nikt nie wiedział, gdzie ją szukać, a po części dlatego, iż wiedziała, że odnalezienie matki może potrwać tygodniami. Bo w gruncie rzeczy, nie wiedziała nic. Znajdowała się w Tajlandii, ogromnym kraju. Jak miała wpaść na trop Cartera?

Lara poszperała w torbie, by wyciągnąć dokładną mapę miejsca, w którym się znajdowała. Musiała zaryzykować i szukać mafii na własne uznanie. Ze zmarszczonymi brwiami wodziła oczami po mapce. Jej wzrok zatrzymał się na Isaanie.

„Isaan – najbiedniejszy region w Tajlandii, rzadko odwiedzany przez turystów. (…) Częste napady, rozlewy krwi, liczne morderstwa”.

Kobieta westchnęła. Isaan z opisu bardzo pasował jej na miejsce, w którym mógł osiedlić się Carter z mafiarzami. I z jej mamą.

Lara wstała z ławeczki, ponownie zarzucając na siebie torbę i plecak. W rękę chwyciła ucho walizki, na której siedziała druga walizka, odrobinę mniejsza. Po przejściu niewielkiego kawałka drogi i zasiądnięciu we wnętrzu taksówki, kobieta była już cała mokra od potu.

- Te cholerne, tajlandzkie słońce – zaklęła po angielsku, tak, by nie zrozumiał jej taksówkarz. Po raz setny od wylądowania przetarła twarz chusteczką nawilżającą. Jej organizm i jasna cera musiały się dopiero przyzwyczaić do tropikalnego klimatu. Na razie było z tym ciężko.

Jadąc, Lara wachlowała się przewodnikiem po Tajlandii, który trzymała w ręce. Smutno wyglądała przez uchyloną szybę na biednych ludzi pracujących w polu, których rozciągały się tu hektary. Żadnych nowoczesnych maszyn – pługi, woły i konie zastępowały w tym rejonie ciągniki.

Croft zapłaciła taksówkarzowi i wysiadła z samochodu w samo centrum Isaanu. Na szczęście, jako osoba znająca sporo języków – po tajsku także umiała nieźle się dogadać. Może miała nie ten akcent, co trzeba, ale do tej pory doskonale porozumiewała się z ludźmi. Jedyne pocieszenie.

Archeolożka stała w miejscu, badając wzrokiem otoczenie. Za nią, przed nią, na lewo, na prawo – wszędzie rozciągały się pola, których końca nie było nawet widać. Jednak, w otoczeniu tych wszystkich pól stały niewielkie chatki oraz równie niewielki, kolorowy bazar.

Wszędzie było mnóstwo ludzi, a już na bazarze aż roiło się od jaskrawych szat Tajlandczyków. Kobieta niepewnie rozglądała się za jakimś transportem, miała serdecznie dosyć dźwigania niewygodnych tobołów. Zauważyła, jak to się tutaj robiło: bagaże zamożnych ludzi nosili młodzi chłopcy za jakąś drobną opłatą. I ona nie miała wyboru. Podeszła do jakiegoś chłopca, który mógł mieć najwyżej piętnaście lat i poprosiła go o pomoc w noszeniu walizki. Ucieszył się z jej słów i z ochotą podniósł walizkę.

Po półgodzinnym błąkaniu się po bazarze, Larze zrobiło się żal ciemnoskórego dziecka. To, że ona chwilowo nie wiedziała, co ze sobą zrobić, nie mogło odbijać się dalej na chłopcu. Podziękowała mu  i zapłaciła, ponownie przyjmując walizę do swoich rąk.

Miała tego serdecznie dosyć. Zgrzana, spocona i wściekła usiadła na ziemi, po raz kolejny przeklinając tajlandzkie słońce i 40 stopni Celsjusza znajdujące się w powietrzu. Miała zamiar znaleźć i włożyć na nos ciemne okulary, gdy poczuła, że była obserwowana. Uniosła głowę.

W odległości nie większej niż cztery metry, siedziała na czerwonym kocu kobieta i przyglądała się jej badawczo. Miała na sobie szatę, która niegdyś musiała być szkarłatna i piękna, lecz obecnie była mocno wyniszczona, w kolorze bladej czerwieni. Na jej głowie, zawiązana była chusta takiego samego koloru co szata. Skóra kobiety była w kolorze czekolady.

Lara zauważyła, iż mimo tego, że ciemnoskóra musiała być bardzo uboga, za wszelką cenę starała się wyglądać pięknie. Wystrojona była czym się dało jak choinka. Z uszu zwisały jej różnorakie kolczyki, w lewym inne i w prawym inne. Na rękach miała mnóstwo bransoletek, a przepasana była wieloma kolorowymi szarfami. Jednym słowem: ani gustu, ani smaku, byle wszystkiego dużo.

Lara uśmiechnęła się przyjaźnie do tej kobiety, widząc, iż ta ją obserwowała od dłuższego czasu. Ciemnoskóra nie odwzajemniła uśmiechu.

- Na pani miejscu nie siedziałabym na trawie – odezwała się posępnie. W tonie jej głosu nie było ani jednej przyjaznej nutki.

- Dlaczego? – spytała Lara, dalej miło się uśmiechając.

Kobieta wbiła w Croft nieprzechylne spojrzenie.

- No proszę, wybrała się damulka do nas z innego kraju, a takich rzeczy nie wie! – prychnęła prześmiewczo. – Nie wie, że w trawie siedzi mnóstwo węży i innego robactwa!

Larę nie zraziły złośliwe słowa kobiety z jarmarku, która najwyraźniej była zazdrosna o jasną cerę i inne pochodzenie Lary. Angielka nawet była zadowolona, że ktoś zaczął z nią rozmowę. Wstała i z tobołami zbliżyła się do ciemnoskórej kobiety, siedzącej na kocu. Usiadła obok niej.

- A czego tu chciała? – warknęła owa pani, machając ręką. – Sztuczny tłum mi przyszła robić? Nie potrzebuję wcale!

Dopiero teraz Croft zauważyła, że właścicielka ciemnych oczu i zmarszczonym czole siedziała na kocu, mając na nim talię kart, jakieś wahadełko i szklaną kulę.

- Wróżysz? – zapytała Lara, wygodnie rozsiadając się po turecku.

- A bo to ja magik, aby wróżyć? – oburzyła się ciemnoskóra. – Przepowiadam przyszłość! Jestem jasnowidzką.

„Raczej zwyczajną oszustką” – przemknęło Larze przez głowę. Potwierdzał jej teorię brak chętnych do wróżenia. Ludzie obojętnie mijali ciemnoskórą razem ze szklaną kulą. Nikt się przy niej nie zatrzymywał.

- Jak się nazywasz? – zainteresowało archeolożkę.

- Elanda – odpowiedziała niechętnie zapytana.

- Elando, chciałabym, abyś mi pomogła.

Jasnowidzka spojrzała na jasną twarz Lary i zmarszczyła brwi.

- A co ja jestem? Pomoc społeczna? Jak się zgubiła, to mapę niech sobie kupi!

- Mam mapę – odrzekła Lara wesoło, niezrażona oschłym tonem Elandy. – Rzecz w tym, że nie zaznaczają na niej prywatnych miejsc do noclegu.

- Potrzebujesz domu? – zaskoczyła się czarnoskóra, mierząc Angielkę z góry na dół. Pewnie zdziwiła się, że bogata pani z wielkiego kraju nie ma gdzie się podziać. – A hotele panience nie odpowiadają? To niech jedzie pałacu sobie poszukać.

- I pałac i hotele zapewniają zbyt małą prywatność. – Croft nie dała się zbyć.

- Przecież mają drzwi, prywatność jak trzeba.

- Zależy mi na większej.

- A co, ukrywać się przyjechała? Zrobiła coś złego w swoim kraju, a teraz ucieka, a?

Brązowowłosa zmrużyła drapieżnie oczy.

- Być może – odparła zagadkowo.

Elanda westchnęła i poprawiła chustę na głowie.

- I ja mam pomagać przestępczyni? – mruknęła.

- Tak – odpowiedziała Lara stanowczo. – Za pomoc zapłacę.

Elandzie na wieść o pieniądzach, rozszerzyły się oczy. Chciwie przygryzyła wargi.

- No, no – odezwała się tonem o niebo milszym, niż dotychczas. – Czyli zależy pani na takim miejscu, gdzie ludzkie oko nie będzie jej widzieć?

- O, właśnie – ucieszyła się Lara. – Dokładnie o takie. Gdzie będę mogła być sama… I… niewidzialna.

Elanda pokiwała głową.

- Chyba będę w stanie pani pomóc – oznajmiła chmurnie. – Znam takie miejsce, gdzie nawet i ja nie chciałabym mieszkać. Nikt tam nigdy nie zagląda.

- Wspaniale. – Lara uśmiechnęła się zadowolona.

- A teraz niech nie siedzi na słońcu, bo zupełnie się spali! – Elanda znowu zmieniła swój głos na zwyczajny, czyli surowy i oschły. Swoją ciemną dłonią uszczypnęła Larę w bladą skórę na jej ramieniu. – Niech idzie do cienia! Chyba nie myśli, że teraz będę interes rzucała i jej dom pokazywała, a?!

- Nie, nie, skąd. – Croft posłusznie wstała i oddaliła się w cień. Biedna Elanda. O jakim ona interesie mówiła? Nikt nie był zainteresowany jej wróżbami. Biedna kobieta jednak do końca nie traciła nadziei. Lara nie miała pojęcia, z czego czarnoskóra żyła, ale wiedziała, że na pewno nie z biznesu w udawanie wróżki.

Elanda ufnie przesiedziała na swoim wymiętym kocu cały dzień. Lary organizm z radością przyjął nadejście wieczoru, gdzie zawsze robiło się chłodniej, a cholerne słońce poszło spać.

- No chodź już, chodź. – Elanda zwinęła swój kocyk razem z kulą, talią kart, wahadełkiem i popatrzyła na Croft. – Nie spaliła się, a?

- Nie – pokręciła głową Lara, oceniając stan swojej cery. – Cały czas smarowałam się filtrami ultrasłonecznymi.

- To i dobrze. A teraz niech idzie za mną. – Elanda ruszyła przed siebie, a Lara podążyła za nią. Zauważyła, że czarnoskóra była bez butów, a dół sukni miała mocno wystrzępiony. Po raz kolejny zrobiło jej się żal kobiety.

Tymczasem, Elanda wyszła z centrum miasteczka i skierowała się do tropikalnego lasu, który znajdował się nieopodal. Lara z ulgą i radością wdychała do płuc rześkie, wilgotne powietrze. Deszczowy las przesiąknięty był wilgocią. Dwie kobiety szły dalej, mocno zagłębiając się w serce dżungli. Chwilami robiło się tak ciemno, że Lara nie widziała przed sobą Elandy. Wyciągnęła latarkę i zaświeciła ją.

Nad jej głową przeleciało niewielkie stadko nietoperzy, szeleszczących skrzydełkami. Gdzieniegdzie odzywały się do siebie jakieś nocne ptaki. Lara zadarła głowę do góry: przez korony potwornie wysokich drzew przebijało się światło księżyca. Ginęło ono jednak w gęstwinie tropikalnych krzaków o olbrzymich rozmiarach. Wkrótce do uszu obu pań przedostał się szum wody.

- Strumyk? – ucieszyła się Lara.

- Mhm – mruknęła Elanda niechętnie. – A trochę dalej zobaczy wodospad.

- Wspaniale.

- I z czego się cieszy? – Elanda nie podzieliła radości Angielki. – Skoro jest przestępczynią, to naprawdę nie wiem, po co tu ze mną lezie. I tak się wszystko wyda.

- Nie jestem przestępczynią, Elando – wyjaśniła Lara pogodnie.

- To się okaże – rzekła wątpiąco czarnoskóra, kiwając posępnie głową i zerkając na Larę dziwnym, z lekka nawiedzonym wzrokiem.

- Jak to, się okaże? – Nie zrozumiała Croft, przybliżając się do kobiety.

- Ha… Przede mną dużo rzeczy ukryjesz. – Elanda uśmiechnęła się nienawistnie i zatrzymała się w miejscu. – Ale przed nimi nie ukryjesz niczego. – Tu wskazała palcem na korony drzew.

Larę mimowolnie przeszły ciarki po plecach. Drzewa zaszumiały posępnie w odpowiedzi.

- Jakimi: nimi? – spytała, rozglądając się.

- Przed duchami.

- Duchami?

- Tak, duchami dżungli – wyjaśniła Elanda, zadowolona, że Lara zrobiła lekko zaniepokojoną minę. – One tu są. Będą złośliwe i będą się starać przeszkodzić ci we wszystkim co robisz. One znają prawdę. I nie lubią, gdy ktoś robi złe rzeczy.

- Aha, czyli to takie dobre duszki? – Lara uśmiechnęła się, nie dając nastraszyć Elandzie. – W takim razie postaram się nie robić złych rzeczy.

- One cię wydadzą, jeżeli jesteś morderczynią i chcesz się tu ukryć, nie pozwolą ci. Odejdź, póki czas.

Archeolożka roześmiała się głośno.

- No widzisz, prawie ci się udało mnie wystraszyć! – zawołała, trącając w ramię czarnoskórą. – Idziemy dalej?

- Nie. Tam jest twój dom. – Elanda była niezadowolona, że Croft się nie zraziła wzmianką o duchach dżungli.

Lara nie tylko się nie zraziła, ale wręcz zachwyciła.

- Cudownie! – krzyknęła na widok drewnianej chatki stojącej obok niewielkiego strumyka. – O takie miejsce właśnie mi chodziło! – Chłonęła oczami widok przed sobą, który dla osoby o słabej psychice, wydałby się mroczny i przerażający.

Samotna, stara, lekko przekrzywiona chatka w samym sercu dżungli, otoczona rwącym potokiem. Wokoło ciemność, krzyki nocnych zwierząt, przelatujące nietoperze; gdzieniegdzie wbijało się słabe światło księżyca. Zachlupała woda w strumyczku – pewnie wskoczyło do niej jakieś zwierzątko. Zaszumiały korony drzew, powiał lekki, orzeźwiający wietrzyk.

- Jak se chcesz. – Elanda wzruszyła ramionami. – Pamiętaj, co ci powiedziałam.

- Będę pamiętać. Elando, dziękuję! – Lara uścisnęła kobietę i pocałowała jej czekoladowy policzek. – A teraz zaczekaj na zapłatę, troszkę to potrwa, bo słabo tu widzę.

Croft otworzyła jedną walizkę i zaczęła wywalać z niej na tropikalną ściółkę ciuchy. Pieniądze schowała na samo dno, pamiętała, że tak zrobiła.

- A co to takie… Piękne? – Elanda nie mogła wysłowić się z zachwytu. Podniosła z ziemi i trzymała w rękach cienutki szal Lary, przetykany perełkami.

- Ach, to od sukienki – wyjaśniła Lara, wiedząc, że gdzieś tu w walizie znajdowała się wieczorowa sukienka do kompletu. Popatrzyła jeszcze chwilę na Elandę, która tęsknie przytulała do siebie jedwabny szal. Po czym wszystko zrozumiała.

- Elando, może wolisz trochę ładnych ubrań, zamiast pieniędzy, co?

Pytanie było zbędne. Strojnisi, która tak bardzo chciała lśnić, ale nie miała za bardzo jak, aż otworzyły się szeroko oczy.

Croft w jednej sekundzie zaczęła wręczać czarnoskórej rozmaite sukienki, bluzki, apaszki, spódniczki – oddawała je bez żalu. I tak ich nie nosiła, trzymała je w domu na większe okazje, a teraz zabrała je ze sobą tylko dla zmyłki. I tak nie były jej potrzebne. Opróżniła większą połowę jednej walizy, Elanda nawet nie widziała już niczego przed sobą, taką górę ubrań trzymała w ramionach.

- Chcesz jeszcze malowidła? – Na sam wierzch ogromnego stosu, Lara ułożyła rozmaite fluidy, tusze do rzęs, cienie do powiek itp. W środku Tajlandii, w sercu dżungli, ona nie miała po co ani dla kogo się malować. Jedyną osobą, z którą przyjdzie jej gadać, to będzie Carter. Wątpiła, czy zrobi mu różnicę fakt, czy będzie pomalowana, czy też nie. Duchom dżungli to też było bez różnicy. Okolicznym zwierzakom także.

Croft z zadowoleniem zapięła walizę, która bez niepotrzebnych rzeczy stała się o wiele lżejsza.

- To idę. – Elanda nie posiadała się z radości. W ułamku sekundy odwróciła się i zniknęła w ciemnościach.

Archeolożka uśmiechnęła się do siebie. Nie potrzebowała podziękowań tej czarnoskórej kobiety, zresztą, nikt jej pewnie nigdy nie uczył dobrych manier. Z westchnieniem podążyła do drewnianej chatki przy strumyku.

***

Obudziło ją zamieszanie we wnętrzu drewnianej chatki. Pełna złych obaw, Lara zapaliła świeczkę. Na samym środku pokoju, walczyły ze sobą dwa wielkie szczury. Croft zauważyła, że na podłodze znajdowało się kilka okruchów z kolacji, którą niedawno jadła. Pewnie to one były powodem walki obu zwierząt.

Nie namyślając się, kobieta wyciągnęła spod poduszki pistolety i namierzyła szczury. Wtedy… Przypomniała sobie opowiastkę Elandy o duchach dżungli. Gdyby nie miała ostatnio za dużo kontaktów z nieproszonymi zjawami, Croft zbagatelizowała by ostrzeżenia ciemnoskórej i bez zmrużenia oka zastrzeliła natrętne gryzonie. Ale zdała sobie sprawę, że dosyć miała już kłopotów z klątwą, aby teraz niepotrzebnie zadzierać z innymi duchami. Westchnęła poddańczo i opuściła broń. Jeden szczur dorwał spory okruch chleba i z głośnym piskiem zmył się kobiecie z oczu. Drugi,rozwścieczony, pobiegł za kolegą.

Croft podniosła się ze skrzypiącego łóżka i otworzyła na oścież drewniane drzwi chatki. Powitała ją głucha noc, przerywana tylko odgłosem szumiącego strumyka. Lara dotknęła wypukłości w swojej kieszeni w spodniach. Telefon! Na śmierć zapomniała o komórce. Wyciągnęła ją w jednej chwili i wpatrzyła się w czarny ekranik. 

Maykel… Ile już miała od niego połączeń? Osiem? Dziesięć? Dwadzieścia? A ile sms-ów? Sto? Tak bardzo kusiło ją, aby włączyć komórkę… Nie mogła tego zrobić. Wiedziała, że oni w Surrey tylko na to czekają. Czekają, aby włączyła telefon albo użyła karty kredytowej. Lara wiedziała, że wtedy bez najmniejszego problemu by ją namierzyli.

Z bolącym sercem przeszła na boso do rwącego strumyczka. Postała nad nim chwilę, podziwiając odbicie księżyca, po czym wrzuciła telefon do wody. Teraz nie będzie jej kusił i namawiał do włączenia. Kobieta podniosła oczy w stronę gwiazd. Nie znajdą jej tak prędko. Nikomu nie przyjdzie do głowy, że znalazła się w Tajlandii, otoczona tylko tropikalną gęstwiną.

CDN