Rozdział 17 - "Luksusowe auto, ale rupieć!"

- Wy debile, idioci, kretyny!!! Mieliście ją tylko ogłuszyć!!! Tylko ogłuszyć, rozumiecie, co to oznacza?!!

- Szefuniu kochany, po co szef wydziera do nas swą szanowną buziunię?!! Przecież my wiemy, co to oznacza kogoś ogłuszyć!!!

- Widzę właśnie!!! Już dwadzieścia minut leży nieprzytomna, a my dalej nie mamy forsy!!!

- No, bo tak jest z Giusseppem właśnie!!! Jak jej zdzielił spluwą, to aż dziwne, że jej łeb nie odleciał!!!

Lara otworzyła oczy, jednocześnie przykładając obie ręce do czoła. Głowa bolała ją straszliwie, a skronie pulsując, omal nie rozsadziły jej czaszki.

- Dobra jest, Carter! Obudziła się! – wrzasnął ktoś piskliwie obok niej.

Croft zerknęła w bok i spostrzegła Claire, która wlepiała w nią swe zielonkawe gały.

- Tak, kurwa!!! – Dobiegł Larę głos Cartera, a następnie mężczyzna stanął koło jej boku. – Zaraz się pewnie okaże, że nawet nie wie, jak się nazywa!!! Imię?!! – Potrząsnął niezbyt delikatnie ręką półprzytomnej kobiety.

Chwila ciszy, podczas której Lara usiłowała zebrać myśli.

- La- Lara… - Odparła w końcu bez przekonania.

- Nazwisko? – Domagał się Carter.

- Croft – mruknęła niewyraźnie, nie odrywając rąk od głowy.

- A hasło do konta bankowego?

Lara natychmiast otworzyła szerzej oczy, zamierzając gniewnie spojrzeć na szefa Grupy CC. Jednak natychmiast się skrzywiła, gwałtownie mrugając powiekami, bo ból w czaszce się nasilił.

- Chybaa… zwariowałeś….jak ci je po- podam… - Wybełkotała.

- No, zaczyna się stawiać okoniem, czyli dochodzi do siebie – oznajmił Carter z nieukrywaną ulgą w głosie, po czym odszedł kawałek dalej, dając kobiecie szansę na całkowite odzyskanie świadomości.

Croft przypomniała sobie scenę, jaka rozegrała się niedawno. Spotkała Claire, a potem jakiś mafiarz uderzył ją bronią w głowę. Musiała stracić przytomność.

Uniosła się powoli i usiadła na drewnianym stole w ogromnej sali pełnej mafiarzy. Pod ścianą dostrzegła Roba, Lilly, Willa, Pamelę i paru innych uczniaków. Kobieta usiłowała dojść do siebie i wstać, ale w głowie zbyt bardzo jej się kręciło, by mogła to zrobić. Głęboko oddychając, wypatrzyła Catty i jej brata Cartera i przysłuchała się ich rozmowie:

- Świetnie się spisałaś! – Carter właśnie pochwalił siostrę, kładąc jej rękę na ramieniu.

- To nie było takie trudne! – Kobieta omal nie pękła z dumy.

- A jak ich znalazłaś tak szybko? – Carter wskazał na grupkę gimnazjalistów i część ekipy FBI.

- Ach! – Kociooka Claire parsknęła śmiechem. – Tę idiotkę było słychać na całe pomieszczenie! – Głową wskazała szpilki na nogach Pameli.

Dziewczyna była zajęta błogim uśmiechaniem się do młodego szefa mafiarzy, czyli Cartera, ale po słowach Claire, zrobiła jeszcze głupszą minę, niż miała dotychczas:

- Hi, hi, hi, no. – Zaśmiała się głupkowato.

Carter odwrócił się do Lary.

- Ouuu, moja Piękna się obudziła na dobre! – ucieszył się, widząc, że Croft siedziała na stole. Podszedł do niej i delikatnie załaskotał ją palcem pod brodą.

Lara fuknęła groźnie i odskoczyła do tyłu, podkreślając, że nie życzy sobie z nim żadnych kontaktów fizycznych. Carter roześmiał się na głos. W jednej chwili złapał kobietę za nadgarstki i przyciągnął ku sobie.

- Dasz mi buzi? – poprosił, uśmiechając się szyderczo. Lara szarpnęła się teraz z całej siły do tyłu, ale i tą reakcję Carter przewidział. Puścił jej ręce, powodując, że kobieta pod wpływem własnej siły, mocno uderzyła się plecami i głową w ścianę. Zamknęła oczy. Ból z tyłu czaszki powrócił ze zdwojoną siłą. Mocno przycisnęła dłonie do skroni. A Carter śmiał się radośnie, stojąc tuż obok.

- Nie chcę od ciebie buzi, obejdzie się – powiedział, zacierając ręce. – Chcę kasy. I zaraz mi ją wypłacisz.

- Będziemy mieć kupę szmalu! – cieszyła się Claire, omal nie skacząc z radości.

- Podasz nam hasło do twojego konta bankowego. Ej, słyszysz? – Carter oderwał Larze ręce od głowy, bo częściowo przesłaniała nimi także swoją twarz. Na jej bladej buzi, ostro odbiło się teraz spojrzenie ciemnych, rozzłoszczonych oczu.

- Po moim trupie – warknęła. Jej odpowiedź sprawiła, że przywódcy Grupy CC zaczęli kwiczeć i szturchac się w łokcie ze śmiechu.

- A ja ci powiem, że to zrobisz! – zapewniła Larę Catty. – Możemy się nawet założyć, że już za chwilę będziesz bez grosza przy duszy, a my będziemy kąpać się w gotówce!

- Możesz mnie nawet zabić. – Lara popatrzyła na ciemnowłosą Claire. – A i tak nie podam wam hasła.

- Ha, ha, ha, ha! – Carter zaryczał ze śmiechu. – Nie będziemy ciebie zabijać, panienko!!! Jeżeli nie udostępnisz nam swojego konta, my zabijemy nie ciebie, ale osoby bardzo bliskie twojemu sercu!!!

- Tak jest!!! – wtórowała bratu Catty. – Za chwilę przyprowadzimy na tę salę osoby, za które wypłacisz nam pieniążki, w trosce o ich życie!!!

- A potem dopiero cię zabijemy! – zakończył przemowę Carter. – Gdy wypłacisz nam gotówkę. Nie chcesz chyba, abyśmy zabili kogoś, kogo bardzo, bardzo kochasz, co?

TRZASK!!!

Nim Lara zdążyła odpowiedzieć, drzwi otworzyły się z rozmachem.

- La, la, la! – Wpadli rozchichotani bandyci, mający wyśmienite humory. Pchali przed sobą Maykela, Svena i uczniów, których ci dwaj mieli pilnować.

- Następni goście? – ubawił się Carter.

- Następni, następni! – Chichrali się bandyci.

- Czekajcie, kretyny! – Carter przyskoczył nagle do przodu. – Przecież to Rouglas, kurna, dawać go tu na przód!!! Może go też wyczyścimy z gotówki, w końcu osoby jakie tu zaraz przyprowadzimy też są mu bliskie!

I Maykel wylądował obok Lary, na stole.

- Co on pieprzy? – szepnął.

- Maykel, oni porwali chyba kogoś z naszej rodziny… - Jęknęła Lara. – Chcą, abyśmy zapłacili za nich pieniądze.

Maykel zbladł na twarzy.

- Amelka – szepnął przerażony.

- Na pewno to Amelka – zgodziła się z nim Lara.

Mafiarze byli cwani, kogo Lara miała kochać najbardziej na świecie razem z Maykelem, jeśli nie córkę? Dobrze pewnie wiedzieli, że Lara zapłaci za małą wszystko co ma, aby tylko uratować jej życie.

Bo taka była prawda. Croft stwierdziła z przerażeniem, że gdy mafiarze przyprowadzą tutaj Amelkę, Zipa, Alistera bądź jeszcze kogoś… To będzie w stanie podać swoje hasło do konta bankowego, aby uratować im życie. Zdała sobie sprawę, że faktycznie za parę minut może pozostać całkowicie bez grosza przy duszy. Tylko, że tym razem nie bawiło ją to założenie. Razem z Rouglasem przestraszyli się nie na żarty.

Tymczasem jeden ze zbirów miał poważny problem:

- Szefuniu!!! – ryknął do Cartera.

- Czego?!

- Gówniarzy też będziem zapinać w kajdanki?

Carter trzasnął ręką w jakiś mebel.

- A jak myślisz?! Jasne, że tak! – parsknął.

- No… - Zawahał się zbir. – Ale nie wiem, czy starczy nam kajdanek!

- Starczy, kuźwa! A jak nie, to jakimś sznurem ich zwiążecie! I pospieszcie się!

- Dobra, to tę lalę pierwszą! – Mafiarz pociągnął Lilly do siebie. Lilly próbowała się wyrwać, więc wnerwiony zbir skręcił jej rękę.

- Auua!!! – Lilly zaczęła się wydzierać.

- Zamknij japę lalka, bo zarobisz w ten śliczny ryjek!!! – odgrażał się bandyta.

Lara i pozostali z ekipy, gestami dali znać, by Lilly i uczniowie nie sprzeciwiali się mafiarzom. Lilly więc zamilkła i posłusznie dała się związać zbirowi. Inni zrobili to samo. Z Pamelą poszło gorzej, bo przydepnęła szpilką stopę mordercy, a ten w przypływie nerwów chciał ją zadusić. Na szczęście, szef wkroczył do akcji i uratował Pamelę.

Jeden z mafiarzy zakuł już Maykela i stanął przed Larą.

- Szefuniu, dla niej brakło kajdanek! – oznajmił. – Mówiłem, że tak będzie! I co teraz?  

- Jak to, co teraz, ofermo sztabowa?! – zirytował się Carter. - Kablem ją jakimś zwiąż!!! Czy ja zawsze muszę wam mówić, co macie robić?!!

Bandzior rozglądnął się bezradnie na boki.

- Ale tu nie ma żadnego kabla! – zakomunikował.

- Dobra, nie ma problemu! – wtrąciła się w sprzeczkę Lara, luźno wkładając ręce do kieszeni obcisłych spodni. – Tak o sobię posiedzę! Nie róbcie sobie żadnych kłopotów.

Carter nie wyglądał na przekonanego. Długo mierzył Larę wzrokiem z góry na dół, analizując w myślach jej słowa. W końcu, na jego twarzy zawitał podstępny, szyderczy uśmieszek.

 - Masz całkowitą rację – oświadczył, kiwając potwierdzająco głową. – Musisz mieć obie rece wolne, aby napisać nimi hasło do swojego konta w banku. Panowie! – krzyknął do dwójki mafiarzy stojących przy drzwiach. – Panowie, proszę przyprowadzić naszych gości specjalnych!

- Kaska, kaska, kaska! – napalała się Claire, łasa na pieniądze.

Lara przymknęła oczy. Obydwoje z Maykelem bali się dostrzec przed sobą osoby, które były dla nich bardzo bliskie. Tymczasem…

- Ty frajerze pompowany, tak cię puknę w ten głupi łeb, że aż ci on odleci!!! Zabieraj łapy, bo pod Bogiem ci powiadam, że cię puknę!!!

- Zabierajcie je!!! – Przestraszeni groźbą „puknięcia” mafiarze, rzucili na środek sali…

- CIOTKI???!!! – Zaskoczenie Lary i Maykela nie znało granic.

Przed nimi, we własnej osobie, stały ciotki Emma i Eliza. Obydwie były rozczochrane i zbulwersowane do granic możliwości. Emma aż pluła się z nerwów:

- Oż wy psy, wasza kurwa mać była zasrana!!! – bluzgała, zakasując rękawy. – Już ja się dowiem, czyj to był pomysł z porywaniem nas, a wtedy ukatrupię!!! Żeby nas wywieźć, jak jakieś bydło, przetrzymywać w jakimś chlewie, a tfu!!! Pluję na was!!! O… A tfu, tfu, tfu!!! – Tu Emma zaniosła się serią plucia na wszystko, co ją otaczało.

Wzrok ciotki Elizy spoczął na Larze.

- Emmo, ja już wiem, czyj to był pomysł! – rzekła, wskazując Larę.

Emma aż poczerwieniała z wściekłości.

- To ty, wstrętna cholernico, zakało całej rodziny!!! – wydarła się na cały głos, celując palcem w Larę i robiąc krok w jej stronę. – Ja wiedziałam, franco żmijowata, że to twoja sprawka!!! Można się było tego spodziewać!!! Od dziecka byłaś nienormalna, czarna owca, kurwa mać!!! Amelia była taka porządna, a ta zawsze jakiś cholerny odmieniec!!! A teraz wylazł na wierzch cały twój czarny charakterek!!!

Tego nie spodziewał się już naprawdę nikt. Lara również spodziewała się wszystkiego ze strony ciotki, ale na pewno nie tego, że ta zacznie się do niej rzucać w takiej chwili.

- Ależ ciociu… - Zaczęła oszołomiona. – Ja nie mam z tym zajściem nic wspólnego!!!

- Kłamiesz, diable wcielony!!! – zarzuciła jej Emma, wymachując pięściami i plując na boki. – Mam dość tej twojej zakłamanej gęby!!! Porwałaś nas obie, biedne, niewinne kobiety, doprowadzając do tego, że mało nie umarłyśmy na atak serca!!!

Tego już było za dużo. Lara oblała się szkarłatnym rumieńcem z wściekłości. Zapominając o zawrotach głowy, zsunęła się ze stołu na podłogę.

- Ciotka chyba zwariowała!!! – wrzasnęła. Jej oczy roziskrzyły się i płonęły złym blaskiem. – Po co bym miała was porywać?! Jestem szczęśliwa, gdy ciotek nie widzę na oczy!!! Dwumetrowym kijem bym ciotek nie tknęła, a co dopiero mówić o porywaniu!!!

- Lara… - Jęknął przerażony Maykel.

- Cicho!!! – uciszyła go Lara, rozjuszona. – Wiem, co mówię!!!

- Patrz, jeszcze do mnie pyszczy, złodziejka!!! – Emma trąciła w bok Elizę i ponownie wpatrzyła się w Larę. – Pewnie się nawet nie spodziewałaś, że wiem, iż jesteś złodziejką!!!

To zapewnienie przebiło wszelkie bariery. Larę aż na chwilę zatkało.

- Słucham? – zapytała w końcu, nie wierząc własnym uszom. – Że co proszę?

- Tak, tak!!! – podtrzymywała  ciotka, kiwając głową na prawo i lewo.

- A co niby ciotce ukradłam?!!! – Lara zacisnęła pięści, za wszelką cenę starając się uspokoić.

- Croft Manor to mój dworek!!! – wyskoczyła ciotka z nowiną, plując się, a następnie zaczęła wyliczać na palcach wszystkie swoje własności: - Mój dworek, moje pieniądze, moja posesja!!! Wszystko moje!!! – podsumowała, biorąc się pod boki.

Lara omal nie wpadła w szał.

- Jak ciotka śmie?!! – wybuchnęła, przyskakując bliżej Emmy i aż dysząc z wściekłości. – Dworek mój ojciec przepisał na mnie łącznie z posesją!!!

- W dupie!!! – wykrzykiwała Emma. – Pójdziemy do notariusza, to on ci powie, że wszystko jest moje!!! Pieniądze też moje!!!

- Jakie pieniądze?!! – Lara była bliska omdlenia.

- Te, co je trzymasz pod dachówką!!! – wyjaśniła Emma, wygrażając pięścią.

Lara nie mogła się nie roześmiać.

- Jaką dachówką?!! – jęknęła, przytykając dłonie do policzków, już ledwo żywa z nerwów.

- Ty już wiesz jaką!!! – Brzmiała odpowiedź.

- Niech już ciotka się przytka, bo aż się tego pierdolenia słuchać nie chce!!! – wtrącił się Maykel, nie mogąc znieść tych niesłusznych oszczerstw i zarzutów skierowanych na Larę.

Ale Emma wcale nie zamierzała ani się „przytkać” ani kończyć awantury:

- Nie pouczaj mnie, lujcu!!! – rozkazała narzeczonemu Lary. – Ty też jesteś dobry, kurwa wasza wszystkich mać zasrana!!! Sapiesz i wszystkich podjudzasz!!!

Więc Maykel zamilknął, bo w przeciwieństwie do Croft, nie zamierzał wdawać się w kłótnie z głupią ciotką. Emmie nie spodobało się, że mężczyzna już się poddał, bo chciała się i z nim powyzywać, a tak zostało to już udaremnione. No, to ponownie zaczepiła Larę:

- Zgrywasz takiego wielkiego bogacza zawsze, taak?!! – wrzasnęła. – A mojej córce takiego rupiecia na ślub dałaś!!!

Teraz wszyscy z ekipy z przerażeniem spojrzeli na kobietę. Lara wyglądała, jakby miała za chwilę ciotkę zamordować.

- Panie… - zaczepiła jakiegoś zbira, opierając się ufnie ramieniem o jego potężny łokieć. – Panie, weź mnie pan trzymaj, bo przysięgam, że za chwilę zastrzelę tę staruchę…

Zaskoczony mafiarz posłusznie objął Larę ramieniem w talii, uniemożliwiając jej dalsze ruchy.

A słowami ciotki najwięcej poczuł się dotknięty Maykel. Ślub Mii, córki Emmy, odbył się z dobre cztery miesiące temu. Lara, która chodziła z Rouglasem to właśnie jego zabrała ze sobą w charakterze osoby towarzyszącej. Nie wypadało przyjść bez prezentu.

Lara z Maykelem kupili Mii samochód – i żeby to był jakiś bylejaki samochód, to można by było przeboleć zarzut Emmy. Lecz auto to, było nowiuteńkie, prosto z salonu, naszpikowane wszystkimi możliwymi bajerami. To Maykel je sprowadzał i testował wszystkie jego parametry. Za cenę tego wozu, śmiało można było wybudować drugą rezydencję, taką jak Croft Manor. No i ciotka wygrała, bo mężczyzna i tym razem nie mógł się pohamować:

- Ależ ciociu… - Zaczął, oddychając głęboko, aby się uspokoić. – To bardzo luksusowe auto!!!

- Rupieć!!! – uparła się ciotka, rada, że udało jej się sprowokować Maykela.

- Luksusowe auto!!!

- Luksusowe auto, ale rupieć!!! – Nie dawała za wygraną, a następnie wzięła się pod boki. – Ani tym jechać, ani to pchać, to co ona może z nim zrobić?!!

- Może go sobie w dupę wsadzić!!! – poniosło Larę.

Nie takiej odpowiedzi spodziewała się ciotka, więc zamilkła na chwilę, wywalając gały i zastanawiając się, co powiedzieć dalej.

Niestety o dalszych zarzutach już nie mogło być mowy, bowiem do akcji wkroczył Carter.

- Dobra, dosyć tego kabaretu!!! – ryknął, wciąż się śmiejąc aż do utraty tchu z tej sceny rodzinnej, której nawet i on nie przewidział. Claire też się zwijała, siedząc na małym stoliczku. Aż się popłakała ze śmiechu. Blondwłosy szef podszedł rozbawiony do Lary.

- Dawaj hasło do konta, laleczko, bo inaczej zabijemy twoje cioteczki-sreczki! – zagroził i pstryknął palcami. Sześciu mafiarzy podbiegło do ciotek i wbrew ich złorzeczeniom – przystawili im pistolety do czoła.

A Lara parsknęła śmiechem w głos.

- To teraz ja się z Maykelem pośmieję! – oznajmiła, wyrywając się z objęć mafiarza i podchodząc do Rouglasa. Stanęła obok niego, krzyżując ręce na piersiach. – My się teraz pośmiejemy, bo żadnej kasy nie będzie!

- Jak to? – Carter stanął jak wryty. – Jak nie podasz nam hasła do konta, to zabijemy ciotki!!!

- To zabiajajcie! – zgodziła się ulegle Lara, wzruszając ramionami. – I co mnie to obchodzi? Za te powalone raszple ani grosza nie wypłacę! Dziwne?

Nie było dziwne. Carter nie zdołał powstrzymać wściekłego grymasu na twarzy.

- Claire… - Syknął do Catty. – Ona nie wypłaci nam pieniędzy za ciotki… One się, kurwa, nienawidzą jak psy!!! – Dopiero zdał sobie sprawę z tego faktu. Lara i Maykel, nie przestawali się śmiać. Catty przestraszona stanęła koło brata.

- A mówiłam, porwać córkę!!! – wrzasnęła piskliwie. – Wtedy na pewno by wypłacili gotówkę!!! Ale ty nie, porwijmy ciocie!!! Kurna, na pewno!!! Masz, co chciałeś!!!

- O tak, tak – zgodziła się Croft. – Ma, co chciał.

- Zamknij japę lalka, bo zarobisz w buziunię!!! – Carter aż kipiał ze zdenerwowania. Zdał sobie sprawę, że z forsy nici. – Skoro nikt nam dzisiaj nie da szmalu, to trzeba ich wszystkich pozabijać i mieć z głowy!!!

- Jasne!!! – uradowała się Claire. – Bombowa niespodzianka już czeka!!!

- No dalej!!! Zabierać ich stąd!!! – wrzeszczał szef.

Nim się każdy zreflektował, zbiry chwycili całą ekipę łącznie z gimnazjalistami i ciotkami i zaczęto ich dokądś ciągnąć. Dziewczyny ze szkoły, zaczęły płakać na czele z rozhisteryzowaną Pamelą, ku uciesze bandytów. Weszli do jakiejś ciemnej piwnicy.

- Wiesz, co? – szepnęła Lara do Maykela, korzystając z okazji, że „jej” zbir się z kimś zagadał. – Coś mi to przypomina…

- Mi też – odparł Maykel. – Obawiam się, że będzie powtórka z rozgrywki sprzed paru miesięcy.

Mężczyzna miał słuszne obawy. Gdzieś z przodu rozległ się odgłos otwieranych drzwi i stęk zgrozy przerażonych ludzi. Uczniowie zrobili protest i zamiast iść do przodu, cofali się do tyłu. Mafiarze siłą zaciągnęli ich do środka. Ekipa FBI i Lara weszli do pomieszczenia na luzie, ze znudzonymi minami.  

- Mówiłem, że będzie powtórka z rozgrywki – przypomniał Rouglas, sceptycznie patrząc na środek salki, gdzie stało sobie niewinnie około dziesięciu bomb.

Carter z Claire szaleli z radości, widząc rozszlochanych uczniaków. Ale postawa ekipy ani archeolożki wcale im się nie podobała.

- Te bomby są prawdziwe! – zapewniła ich Catty. – I wybuchną, gdy będziecie na nich siedzieć!!!

Lara ziewnęła na głos.

- Ale wtopa – podsumowała całe to zajście. – Pewnie nawet nie wiecie, ale wasz braciszek Marc potraktował nas niedawno taką samą niespodzianką.

- Więc żadna nowość. – Wszedł kobiecie w słowo Sven, a za chwilę uśmiechnął się radośnie. – Jak widać, bomby to wasze rodzinne hobby!!!

Po jego słowach, wszyscy parsknęli śmiechem.

- Mam tego dość!!! – Carter wykopał jakieś pudło z wściekłości. – Nie dosyć, że te gnoje się wcale nie boją, to jeszcze z nas kpią w żywe oczy!!!

- Wysadźmy ich i będziemy mieć święty spokój!!! – zarządziła Catty.

- Rozdzielajcie ich!!! – ryknął więc szef.

No i mafiarze zaczęli chwytać wszystkich po kolei i sadzać na bombach. Krzyk dziewczyn echem roznosił się po ścianach.

- Pojedynczo, pojedynczo, dla wszystkich są miejsca siedzące!!! – kwiczęli rozbawieni mafiarze. – Siedzieć na dupach i ani słóweńka!!! Ani, ani!!!

- Ej, stójcie!!! – Carter zatrzymał dwojga bandytów, którzy już upinali ciotki na bombach. – Wypuście te stare kretynki, nie chcę ich tu widzieć!!!

- Ale… - Zawahał się jeden ze zbirów. – Ale zadzwonią po gliny!!!

- I niech dzwonią! – roześmiał się szef. – Nim gliny tu przyjadą, ani nas tu już nie będzie ani budynku!!!

Mafiarze uwolnili ciotki, które z głośnym biadoleniem opuściły pomieszczenie.

- Już wszyscy? – Kontrolowała sytuację Claire, sprawdzając, czy wszyscy byli zapięci.

- Prawie – odparł jej brat i na chwilę wyszedł z pomieszczenia. Gdy wrócił, trzymał za rękę przerażoną do granic możliwości starszą kobietę.

- Mamo! – wyrwało się Larze. Na widok matki, kobieta zaczęła wyrywać się do przodu, usiłując przebić żelazny zatrzask, którym była przykuta do bomby. Carter parsknął radosnym kwikiem:

- Nie martw się, Larusiu-kotusiu!!! – uspokoił ją. – Twoja matula będzie zdychać razem z tobą na bombie!!! Ha, ha, ha! – Mężczyzna rzucił Amelią o bombę i zaczął ją do niej przypinać. Niestety, na przeszkodzie stanęła mu siostra.

- Co ty odpierdalasz za szopki, Carter?!! Jaka matula?!! – Claire rzuciła się do Amelii i zakryła ją swoim ciałem. – Mogę nie przepadać za babką, ale czasami mi pomaga z Judith i w ogóle… Po co chcesz ją zabijać? Ona wróci razem ze mną do domu!

Carter momentalnie spoważniał. Już nie było uśmiechu na jego surowej twarzy.

- A więc czas na moment prawdy – oznajmił przez zęby. – Wiesz, kim jest ta kobieta, którą trzymałaś pod swoim dachem od dwudziestu jeden lat?

Zaległa cisza. Lara zamrugała gwałtownie, wpatrując się w Catty. Sama była ciekawa jej odpowiedzi.

- Noo… - Zawahała się Claire. – Jest babką, nie? – odparła głupio.

- Czyją? – zapytał donośnie szef, nie spuszczając oczu z siostry. – Twoją?

Claire pokręciła przecząco głową, ale ujęła babkę za rękę, jakby cały czas chcąc ją ochronić.

- A czyją? – Nie popuścił jej brat.

- Nie wiem… - Szepnęła Catty, spuszczając oczy. – Ja nic przecież o niej nie wiem…

- Ale ja wiem – wyskoczył z nowiną blondwłosy mężczyzna. Roześmiał się nienawistnie i wskazał na Larę. – Ona byłaby babką jej dzieci! – wyjaśnił. – A obecnie jest jej matką, Claire. Rozumiesz, ciemna maso? Trzymasz za rękę Amelię Croft i to z nią mieszkałaś w jednym domu od długich, długich lat.

- Ja pierdolę. – Lilly gdyby mogła, to pewnie złapałaby się za głowę.

Claire natomiast wyglądała, jakby się miała zaraz rozpłakać.

- Ale… Jak to… To znaczy… Że ona… - Wyjąkała, patrząc na Larę i przeraźliwie blednąc na twarzy.

- Tak jest, jest naszą kuzyneczką – wszedł jej w słowo Carter. – Tą, która dwadzieścia jeden lat temu miała nas odwiedzić ze swoją matką. Tą, o której zawsze każdemu opowiadasz oraz tą, o której zawsze wspominasz, gdy spotkasz jakąś Larę.

Catty nie wytrzymała. Dwie łzy spłynęły po jej bladych policzkach. A jej brat kontynuował:

- Nie przyjechały wtedy do nas, bo rozbił się ich samolot – wyjaśniał, chodząc po pomieszczeniu. – Obydwie przeżyły, ale Lara o tym nie wiedziała. Myślała, że jej czcigodna mateczka umarła, co nie, Laruśka? – Carter cmoknął do Lary. – A tymczasem ona sobie spokojnie żyła u ciebie, Claire.

- Wiedziałeś o tym? – Claire hamowała łzy. – Wiedziałeś o tym przez całe życie?

- Jasne, że tak! – odparł luźno szef, wkładając ręce do kieszeni, jakby nic się nie stało.

Catty puściła dłoń babci.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś?!! – wrzasnęła, płacząc już na całego. – Dlaczego?!! Lara cierpiała przez cały ten czas, sądząc, że Amelia nie żyje!!! A ja szukałam naszej kuzynki!!! Dobrze o tym wiedziałeś!!! Dlaczego mi nic nie powiedziałeś, jak mogłeś?!!

Carter roześmiał się.

- Oj, oj, bo tak się składa, że cię dobrze znam, siostruniu! – odparł. – Gdybym ci powiedział, na pewno oddałabyś babkę Larze, a i jeszcze się z nią skumplowała!!!

- A co, dziwne?!! Oczywiście, że tak bym zrobiła!!! Na szczęście jeszcze nie jest za późno!!! – Claire żwawo przyskoczyła do Lary. – W tej chwili ją uwalniam!!! I wiesz co, potworze?!! Wszystkie trzy stąd wychodzimy: ja, ona i Amelia!!!

- Czyś ty zwariowała?!! – Carter silnie szarpnął swoją szczuplutką siostrą  i popchał ją w stronę drzwi. – Zapomniałaś już, że ta twoja kuzyneczka zabiła naszego brata?!!

- Widocznie miała powód!!! – wołała Claire zapłakana. – Sam wiesz, że Marc aniołkiem nie był!!!

- Zabierzcie stąd tę histeryczkę!!! – ryknął Carter na cały głos, aż echo rozniosło się po ścianach. – Zabierzcie ją razem z babką!!! Niech obie stąd wypieprzają!!! Znalazła się, cholera, siostra Teresa z Kalkuty, o gołębim sercu!!! – wydzierał się, mając Claire na myśli.

Dwóch mafiarzy silnie złapało kociooką kobietę za ramiona.

- Uwolnij ją!!! – błagała jeszcze, zalewając się łzami. – To nasza kuzynka!!!

- I gówno mnie to obchodzi!!! – odwrzasnął szef. – Odpalać zegar, już!!! – rozkazał mafiarzom.

Zbiry posłusznie wykonali polecenie i opuścili pomieszczenie ze słowami:

- Pa, miłego lotu w kosmos!!!

Carter też się zmył, szczelnie zatrzaskując za sobą drzwi.

W pomieszczeniu z bombami wybuchła istna wieża Babel: młodzież zaczęła się wydzierać, piszczeć, jazgotać, szarpać i próbując uwolnić z zatrzasków.

- Ja nie chcę umierać!!! – wydzierała gębę Pamela, szlochając i denerwująco pociągając nosem.

- Uspokójcie się!!! – przekrzyczał wszystkich Maykel. – To, że będziecie teraz wrzeszczeć, nic nie pomoże!!!

Zaległa chwilowa cisza.

- O tak, spokojnie – przytaknął Maykel, kontynuując. – Musimy coś wymyśleć, aby się jakoś uwolnić. Ale musimy współpracować! Żadnych wrzasków.

- Ktoś ma jakiś pomysł? – spytał Sven.

Wszyscy zamilkli, usiłując coś wykombinować.

- Słyszeliście o gwiżdżących szamanach z Gwatemalii? – przerwała ciszę Lara, patrząc z nadzieją na pozostałych.

- Nie. – Większość pokręciła przecząco głową. – A co?

- Od dawna wierzą, że gwizd o takiej samej wysokości, co dźwięk metalowego zamka, sprawia, że pod wpływem drgań, drzwi same otwierają się na oścież – wyjaśniła Lara jednym tchem. Następnie nabrała powietrza w płuca i zaczęła gwizdać w kierunku metalowych drzwi. Po chwili, dołączyli się do niej wszyscy.

- Nie wiem, dlaczego nam nie wychodzi – poddała się Lara, po trzeciej próbie gwizdania.

- Może się za mało skupiamy – domyślił się Will.

- Być może – zgodził się Maykel. – Ale najpewniej dlatego, że nie jesteśmy szamanami. Zwłaszcza gwatemalijskimi.

- To co teraz zrobimy? – rzucił w przestrzeń Sven.

- Cokolwiek możemy… - Odezwała się Lilly drżącym głosem i blednąc na twarzy. – Cokolwiek możemy, pospieszmy się… Ta bomba rozpoczęła już odliczanie.

To była prawda. Wszyscy z przerażeniem pochylili się ku bombie Lilly, na której zegar wskazywał już tylko 50 sekund.

49… 48… 47… 46…

CDN