Rozdział 2 - Pierwsza zbrodnia

- Cicho mi tu bądź, roztrzepańcu! – pouczyła Cornelię ciotka i zepchnęła podekscytowaną dziewczynę na bok. Z rozmachem otworzyła drzwi: - A czego?!! – wrzasnęła do osoby stojącej na progu. – Czego, pytam?!!

Kurtis Trent stojąc za drzwiami rezydencji Croftów wysilił się na powagę, widząc to i słysząc. Nie raz już był dziwnie powitany przez domowników tego domu, ale to teraz przebiło wszelkie bariery.

- To pani dom? – spytał, ironicznie się uśmiechając. – W takim razie  sorry, pomyłka. – Odwrócił się, mając zamiar odejść.

- I wynocha, o to chodzi! – zgodziła się ciotka Emma i chciała zamknąć drzwi, ale udaremniła jej to Cornelia.

- Ciociu, niech się ciocia nie oburza! - Dziewczyna podbiegła do Kurtisa i chwyciła go za rękę. – To… To… To mój chłopak!!! – mówiąc to zrobiła słodkie oczka i wcisnęła się w jego ramiona.

Kurtis nie był zadowolony z wejścia, jakiego zgotowała mu ta blond lala.

- Cornelia… Kurde – syknął, odpychając ją od siebie. – Weź te kudły – powiedział, gdy ta chcąc powtórzyć scenę, przejechała mu długimi włosami po twarzy.

I atmosfera nie zrobiła się zbyt miła.

- Kochani, ja tu jestem właścicielką i to ja decyduję kto ma wejść, a kto nie!- Spróbowała uratować sytuację Lara, podchodząc do ciotki, Kurtisa i Cornelii.

- Phi! – Ubawiła się ciocia Emma, chcąc podkreślić, że z Lary taka właścicielka, jak z niej samej zakonnica.

Croft nie zwróciła uwagi na prychającą ciotkę, tylko uścisnęła dłoń Trenta  i pocałowała go lekko w policzek.

- Kurtis – powiedziała ciepło. – Kurtis, cieszę się, że cię widzę. – Zaglądnęła mu w oczy, przechylając głowę na bok. Naprawdę była  śliczna, gdy się uśmiechała, Kurtis rzadko kiedy miał okazję widywać ją w takim stanie. -  Bardzo się cieszę! – Zapewniła ponownie z błyszczącymi radośnie oczami.

No cóż, to zapewnienie wyglądało na cholernie szczere.

- I ja również – mruknął Trent, ale lekko z przekąsem. Bo od kiedy Lara tak publicznie okazuje mu swoje uczucia? Dawniej nie zdobyłaby się na taki gest przy swojej ciotce i koleżance, a teraz? Skąd u niej taka bezpośredniość? Kurtis dostrzegł przyczynę tej zmiany tuż za głową swojej dawnej dziewczyny – Maykel Rouglas stał w korytarzu, obserwując całe zajście z lekkim uśmiechem na twarzy. Z tym swoim pieprzonym, cwanym uśmieszkiem, który tak zawracał w głowach kobietom. I Croft najwyraźniej też zawrócił. Trent zatrząsł się ze złości.

„Ktoś kiedyś zetrze mu z  ryja ten cholerny uśmieszek” – obiecał sobie w myślach. – „ I obym tą osobą był ja”. W tym momencie, Lara pociągnęła go za rękaw i ustawiła przed Rouglasem.

- Cześć. – Maykel przyjacielsko wyciągnął przed siebie rękę. – Fajnie, że przyjechałeś. Może poznamy się teraz z tej innej strony… No wiesz, z tej lepszej. – Zaznaczył i roześmiał się cicho. W jego ślady poszła też              Lara, kładąc mu ufnie swoją dłoń na ramieniu. Obydwoje śmiali się, a ich śmiech bardzo dźwięcznie komponował się ze sobą.

Kurtisa omal nie trafił szlag. Czyżby byli naprawdę tacy szczęśliwi czy tylko udawali? Jeżeli to drugie, to pogratulować, bo bardzo dobrze im to wychodziło. Trent poczuł przypływ zazdrości, gdy spostrzegł z jaką swobodą Lara kładła swoją rękę na ramieniu tego mężczyzny i jak z uczuciem patrzyła mu w oczy. Siłą pohamował się od przeklinania.

- A ja mam nadzieję, że do tego nie dojdzie – burknął więc chamsko do Maykela i oczywiście pogardził jego ręką. Odwrócił się i zaczął rozmowę z Winstonem, który niósł jego rzeczy.

- Gdzie mam pokój? – spytał staruszka bez wstępu.

- Chodź, ja cię zaprowadzę! – odpowiedziała Kurtisowi ta spragniona czułości blondynka i złapała go za rękę. Trent doszedł do wniosku, że jakby mogła, to za chwilę zaczęłaby zapewne łasić i ocierać się o niego. Wyszarpnął się z uścisku. Cornelia zaczynała działać mu już na nerwy. Miziała się do niego i plątała pod nogami przy każdej lepszej okazji. Nigdy nie lubił zbyt nachalnych kobiet, a ta tutaj właśnie taka była. Gdy znaleźli się w pokoju, nie mógł się pohamować:

- Coś jeszcze chcesz?! – Prawie wrzasnął do zaskoczonej Cornelii, gdy ta wciąż jeszcze stała obok niego.

- T-tak…  – Zająknęła się, patrząc na niego z lekkim przestrachem.

- No, to czego? – spytał niebyt grzecznie, krzyżując ręce.

- Chciałam ci podziękować… No wiesz za co… Za wtedy, uratowałeś mnie i w ogóle… Dziękuję… – Motała się blondynka, rumieniąc na twarzy.

- Bardzo proszę –  odparł Kurtis z sarkazmem i zajął się swoją walizą. – No i coś jeszcze?! – parsknął w kierunku nieśmiałej i mającej trudności z wysłowieniem się dziewczyny.

- Nie, już nic! – Prawie wybiegła z pokoju. Omal nie zderzyła się przy tym z drzwiami.

- Jakaś pusta dziewucha! – podsumował Trent. – W dodatku blondynka.

Puk. Puk.

- Nie przeszkadzam? – Do pokoju ostrożnie weszła Lara.

- Ty? – zaskoczył się Kurtis. – Skądże, ty nigdy. Dzięki za miłe powitanie. Fajnie jest znów być z tobą sam na sam. Tęskniłem za tobą.

Mężczyzna podszedł niepokojąco blisko kobiety i przyłożył jej rękę do policzka. Lara uśmiechnęła się, ale odsunęła jego rękę. Nie odwzajemniła żadnego „ja za tobą też” ani nic w tym stylu. Ta postawa, to widoczne odrzucenie, wkurzyło Kurtisa na dobre. 

- Tu Maykelek przecież cię nie widzi – warknął.

- I co z tego? – Chciała wiedzieć Lara.

- Mogłabyś się trochę rozluźnić i chociażby się do mnie przytulić. – Trent najwyraźniej miał do niej wyrzuty.

Lara posmutniała i zamrugała powiekami.

- Kurtis... – westchnęła. – Wolałabym, aby nasze kontakty fizyczne ograniczyły się do minimum – wyjaśniła.

- Bo co? Bo on? – Trent zaczął trząść się z nerwów. – Możesz mi powiedzieć, po kiego mnie tu w takim razie zapraszałaś? – spytał ostro.

Kuźwa, kuźwa, kuźwa. Powiedzieć mu prawdę? „ A wiesz, to Cornelia chciała abyś tu był, bo się w tobie zakochała, a ja nie mam z tym zaproszeniem nic wspólnego”. Fiasko. Totalna klapa. Powiedzieć mu dobitniejszą prawdę? „A bo wiesz, jutro są moje zaręczyny z             Maykelem, fajnie by było jakbyś popatrzył”. Nie, oba rozwiązania nie wchodziły w grę.

- Bo jutro są urodziny Amelki, córki Maykela – powiedziała Lara  prawdę, lecz o wiele mniej znaczącą. - Jak widzisz, zjechała się cała rodzina, więc miałam okazję, aby się z tobą spotkać. A tym bardziej, że ostatnio zwiałam ci z mieszkania i nie zdążyłam porządnie pożegnać się z tobą. Nie martw się, odkupię ci tę zasłonę do prysznica! – Lara chciała obrócić wszystko w żart.

Ale Kurtisowi w ogóle nie było do śmiechu.

- Dom jest pełen ludzi tylko z tego względu, że ta mała gówniara świętuje jutro urodziny? – spytał niedowierzająco. Cholera, nie doceniała Kurtisa. Umiał być bardzo domyślny, kiedy nie trzeba było. Lara nie mogła powiedzieć mu o zaręczynach, bo facet naprawdę był wściekły. Wierzyła, że mógłby poroztrzaskiwać dom albo zrobić coś Maykelowi, na samą wieść o tym. Kobieta nie wiedziała już co miała robić, było gorzej niż źle. Strasznie bała się o jutrzejszy dzień, o reakcję Kurtisa. Był przecież negatywnie nastawiony do wszystkiego.

- Tak, dlatego – skłamała i postarała się uśmiechnąć. – Więc może z tego względu zszedł byś na dół i pogadał z małą solenizantką, co? – zaproponowała.

Kurtis prychnął i zajął się na nowo swoimi rzeczami.

- Nie potrzebuję, znam tę gówniarę wystarczająco dobrze.

- Jak chcesz – odparła Lara i wyszła zdenerwowana z pokoju, trzaskając drzwiami.

Zeszła na dół, pragnąc wyjść do ogrodu i odpocząć od tego hałasu. Nie udało się.

- Lara! – Złapał ją za rękę jakiś roześmiany wujcio i na siłę wciągnął do salonu, gdzie siedziała cała rodzinka. – Laro, chodź, usiądź z nami i opowiadaj o dzieciach! – Zagrzmiał i wszyscy zanieśli się salwą śmiechu.

- Jakich dzieciach? – Lara popatrzyła na niego zaskoczona.

- Co ich nie masz! – odparł wujek i wszyscy zaśmiali się jeszcze głośniej. Larę ten żart nie ubawił, lecz wręcz obraził. Kobieta odwróciła się i zniknęła towarzystwu z oczu. Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że ciotki okupywały ogród, więc i tam nie miała szans na ciszę i spokój. Co miała zrobić, aby pobyć wreszcie chwilę sama? Iść się kąpać. To jest myśl. Lara wskoczyła do łazienki, gdzie zamierzała pobyć ze dwie godzinki i odpocząć po tym wyczerpującym dniu.

Tymczasem, po półgodzinnym siedzeniu samemu w pokoju, Trent uznał, że chyba rzeczywiście zejdzie na dół i z kimś tam pogada. Zszedł cicho i już w progu wleciał na tę łaszącą się Cornelię.

- Dziewczyno, co ty tak łazisz za mną dzisiaj? – Popatrzył na nią  złowrogo. – Jakiś problem masz?

- Nie... - Szepnęła.

- To o co chodzi?

- O nic! – Cornelia po raz drugi spłoszona odbiegła od niego.

- Chyba pan coś dzisiaj nie ma humorku. – Zauważył ktoś z tyłu, o bardzo miłym tonie głosu.

Kurtis odwrócił się i ujrzał Lilly. Znał ją po akcji z Marcem, nawet siedziała wtedy obok niego na wspólnej bombie. Kurtis polubił ją już wtedy – była taka niezależna, odważna i nie dała sobie nigdy w kaszę dmuchać. Cenił kobiety z charakterem, jaką właśnie była Lara. Typ Lilly sto razy trafiał więc w jego gusta niż mizdrząca się wciąż Cornelia. Mężczyzna uśmiechnął się.

- Pan? – zaskoczył się. – Chyba się znamy. – Dorzucił.

- Ach tak, faktycznie się znamy. – Przypomniała sobie rudowłosa. – Co nie zmienia faktu, że nie masz humorku, Kurtis.

- O proszę, nawet pamiętasz jak się nazywam. – Trent rozpoczął akcję podrywania. A dlaczegóżby nie postarać się o tę ładną niebieskooką Lilly? Skoro Lara chamsko zarywa i mizia się do tego czarnowłosego gnojka Maykela, to czemu on nie może pod jej dachem wyrywać panienek? Może kurna, wszystko może. Zrobi Larze na złość i nawet zaprosi sobie śliczną Lilly na noc do łóżka. O, dokładnie tak zrobi.

- Mam pamięć do imion – westchnęła kobieta i ziewnęła na głos. – Nie idziesz spać? – zagadnęła. – Może sen poprawi ci nastrój.

- Mam doskonały nastrój – warknął Trent – Ale coś tu się odwala, wiem o tym. Tylko nie wiem, co dokładnie. Może ty mi pomożesz to ustalić?

- Mogę spróbować. To o co chodzi?

- O ten cały cyrk w tym domu. Ta mała obchodzi jutro urodziny? I z tego powodu taka pompa? Coś tu nie gra. Wiesz coś na ten temat?

- Wydaje ci się, że Lara coś ukrywa? – Domyśliła się Lilly, smutniejąc nagle. Dobrze wiedziała co się tu odwalało, ale nie mogła powiedzieć Kurtisowi ani słówka o zaręczynach. Zrobiło jej się go żal. Ten facet naprawdę kochał Larę, ciężko będzie jutro pogodzić mu się z tym, co się stanie.

- Tak, dokładnie – oznajmił Kurtis dobitnie. – Ona coś przede mną ukrywa. Wiesz może co?

- Nie mam pojęcia – skłamała Lilly. – Wybacz, ale mój mąż dzwoni. – Wyciągnęła komórkę z kieszeni.

- M-mąż? – wyjąkał Kurtis i ponownie trafił go dzisiaj szlag. – To ty już… Znaczy się…

- Wyszłam za mąż, tak. – Zgodziła się rudowłosa promiennie i wystawiła rękę na przód. – Piękna, co nie? – Miała obrączkę na myśli.

Ale Kurtis już nie słuchał. Jak burza oddalił się od Lilly. Miał ochotę na jakąś rozróbę w tym dworku. Ktoś kuźwa dzisiaj dostanie po pysku. Rozdrażnienie Trenta nie znało granic. I w tym momencie, natknął się w korytarzu na tę małą. Solenizantka siedziała po turecku na puchatej kanapie i z zainteresowaniem pochylała swą czarną główkę nad jakąś książką. Długie do pasa loczki prawie przesłaniały jej całą twarz. Kurtis westchnął. Skoro rzeczywiście miał być obecny na jej jutrzejszym przyjęciu, to faktycznie wypadałoby chociaż wymienić z nią słówko.

- Co robisz? – zagadnął więc Amelkę, stając naprzeciwko niej.

- Czytam. – Brzmiała odpowiedź.

Kurtis prychnął. No proszę, krótkie pytanie - krótka odpowiedź. Przecież tyle, że czyta, to on do kurwy nędzy widział. Chodziło mu o obszerniejszą wypowiedź. No ale cóż, mały tatuś rośnie. Była cwana zupełnie jak pan Maykelek.

- Umiesz już czytać? – Kurtis pociągnął gadkę, szczerze się dziwiąc. Przecież ta maleńka ledwie odrosła od ziemi.

- Tak. – Amelka wreszcie zaszczyciła mężczyznę swoją uwagą. Uniosła na niego swe ciemne ślepka.

- No, to co tu jest napisane? – Trent wskazał jakieś zdanie palcem. Dziewczynka bezbłędnie odczytała treść. – Fiu, fiu. – Kurtis zagwizdał z podziwu. – A kto cię już nauczył czytać? – spytał.

- Tatuś – odparło dziecko.

- Tatuś?!! Buha, ha, ha, haaa! – Parsknął śmiechem Kurtis, doskonale wiedząc, że Maykel schodził w tym momencie po schodach. – To twój tatuś umie czytać?! Nie gadaj! Buahha, ha, ha, haa! – Krzyczał, celowo przesadnie głośno się ubawiając. Zerknął do tyłu, czy Maykel to usłyszał. Na pewno usłyszał, bo znajdował się tylko parę metrów od nich, ale nie zareagował na prowokacje Kurtisa. Demonstracyjnie przeszedł przez korytarz i wypuścił na dwór swojego psa.

- Ja pójdę z Jenną! Pobiegam! Jenna, Jenna! – Amelka zerwała się z kanapy i wybiegła na dwór za suczką.

- Uważaj na schodach, kochanie! – Przestrzegł ją jeszcze Maykel i zamknął drzwi. Dalej ignorował Trenta, któremu uśmiech zszedł już z twarzy. Patrzył na tego faceta, który był  na tyle bezczelny, by przejść obok Kurtisa i żując gumę, odstawić czytaną przez Amelkę bajkę na półkę. Mężczyznę zatelepało z nerwów. Chciał, by ten facet zaczął  przeklinać, wyzywać, a nawet rzucić się do bójki. Jego chłodna obojętność wkurzyła na dobre Kurtisa. „O nie, ty mnie zlewać nie będziesz!” – pomyślał Trent i chwycił Maykela za rękaw koszuli.

- Nie myśl se, że odpuszczę sobie Larę – warknął. – Bo nie odpuszczę! – oznajmił wściekle. Ponownie nie doczekał się wybuchu klątw i wyzwisk. Maykel miał zawsze idealną taktykę na swoich wrogów: wykańczał ich psychicznie, co bywało sto razy gorsze niż ból fizyczny. Teraz uniósł wysoko brwi.

– I co w związku z tym? – zapytał luźno, jakby gówno go to obchodziło.

Trent syczał już, jak bulgoczący czajnik. Kurna, ten gość to trudny przeciwnik. I na dodatek teraz sobie z niego kpił. Nie, z Maykelem nie wygra takim sposobem. Trzeba z  nim inaczej.

- Posłuchaj… - Zaczął więc spokojnie. – Dogadajmy się po męsku.

- W porządku. – Przystał Maykel na tę propozycję. – Więc?

- Więc… Jak już wiesz, to ja byłem pierwszy z Larą. – Trent skrzyżował ramiona. – I ona mnie kocha – zapewnił, ciskając w Rouglasa zabójcze spojrzenie. – Więc przeszkadzamy sobie po prostu nawzajem. Ale jest rozwiązanie. Nawet bezbolesne.

- Tak? Jakie? – Zainteresowało Maykela.

- Pakujesz toboły i wypierdalasz z naszego życia. – Zasugerował Trent, mrożąc mężczyznę wzrokiem. Maykel rozbawiony wybuchnął donośnym śmiechem.

- No, dobre, dobre. – Wciąż się śmiejąc, przejechał ręką po swoich kruczoczarnych włosach, postawionych nienagannie na żel. – Ale wiesz, mam lepszy pomysł. Jeszcze bardziej bezbolesny.

- No, jaki? – Chciał wiedzieć Trent.

- Zostawmy wolną rękę Larze, co ty na to? Niech ona dokona wyboru. – Maykel uśmiechnął się słodko.

Kurtis patrzył na niego z rosnącą furią w oczach. W końcu odwrócił się i zniknął w swoim pokoju, dysząc wściekle. Usunął się z pola walki. Przegrał. Ale Maykel to cwany, podstępny lis. Jego pomysł na rozwiązanie problemu był sprawiedliwy i racjonalny, ale facet doskonale wiedział, że Lara wybierze jego. Stąd był taki pewny siebie.

- Kurwa! – zaklął Kurtis wściekle. Miał chęć porozbijać wszystkie meble, okno i przede wszystkim tego pieprzonego Maykelka.

***

Nie mógł spać. Przewracał się z boku na bok, słuchał muzyki, wszystko na nic. Wciąż myślał o Larze. Była tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Co ona widziała w tym całym Maykelku? Kurtis zerwał się z łóżka i zapalił lampkę nocną. Zegarek wskazywał środek nocy. Mężczyzna postanowił, że pójdzie do kuchni napić się czegoś, a przejście przez ogromną willę Croftów być może zmęczy go na tyle, że sen sam później przyjdzie.

Kurtis wyszedł z pokoju i cichutko ruszył korytarzem. Kuchnię miał naprzeciwko, więc skierował tam swoje kroki, gdy… Spostrzegł, że jednak nie był sam. Na górze, na czubku schodów ktoś się szamotał. Mężczyzna podszedł bliżej i wytężając wzrok w ciemności spostrzegł… Dziwną, drgającą lekko postać. Po krótkiej chwili, Trent był w stanie rozpoznać, że postaci tych było dwie, lecz złączone ze sobą tworzyły jedno.

Kobieta i mężczyzna. Lara i Maykel. Całowali się. Trent nie był w stanie zrobić nic innego, jak tylko stać i patrzeć. Gdy wzrok przyzwyczaił mu się już do ciemności, widział wyraźnie, jak Lara z Maykelem oplatają się ciasno ramionami i jak namiętnie obdarzają się pocałunkiem. Trwało to dłuższą chwilę, a potem zaczęli rozmawiać. Mimo szeptu, głos roznosił się po ogromnym holu tak, że Kurtis słyszał wszystko co do joty.

- Boże, to już jutro… – Mówiła Lara i chwila przerwy, podczas której musiała Maykela pocałować w czoło. – Tak się cieszę, że wszystko wróci do normy i ciotki pojadą do domu.

- To zaraz, zaraz.  – Maykel przesunął swoje ręce na jej biodra. – To z czego bardziej się cieszysz, kochanie? Z tego, że ciotki pojadą do domu czy z tego, że już jutro będziesz oficjalnie moja, z pierścionkiem na palcu?

- No oczywiście, że bardziej z tego, że będę twoja z pierścionkiem na palcu. – Zaśmiała się cicho Lara. –  Na zawsze twoja. – Zaznaczyła, poważniejąc. Następnie znów się objęli i całowali od nowa. Po chwili, Maykel zaczął całować ją po szyi, a ona mruczała jak kotka na cały korytarz. Kurtis poczuł, jak złość wypełniła całe jego wnętrze. Zawrócił do pokoju z taką siłą, że potrącił ramieniem jakiś wazon, który spadł na podłogę robiąc hałas.

- Kurna, to ciotki! – Słysząc trzask, Lara z Maykelem oderwali się od siebie. Krótkie pożegnanie i każdy wylądował w swojej sypialni.

Tymczasem, Trent wpadł jak bomba do swojego pokoju. Najpierw rozbił lampę nocną, ciskając nią o ścianę, a potem trzasnął rękami w blat biurka. Zaklął. A wiec to tak… Lara planowała jutro zaręczyny z tym gnojkiem. Wiedział, że coś tu jest uknute, podejrzewał, że Lara coś ukrywa! Ale jak mogła go okłamywać?! Jak mogła go tu zapraszać?! Myśli sobie, że on chce ją tam widzieć z pierścionkiem na palcu?!

- Kurwa mać! – Trent cisnął krzesłem przez pokój. Cały się trząsł. Był w takim stanie, że naprawdę mógłby kogoś zabić. - Zabić… - Szepnął. To była myśl. Musiał się na kimś pomścić. Na kim? Na Larze? Zdurniał?! Na Larze nigdy w życiu! Okłamała go, ale nie będzie się mścił na kobiecie, którą kocha. Zemści się na przyczynie tego wszystkiego, czyli na Maykelu!  - Już ja go urządzę, cwaniaczka jednego. – Trent zatarł ręce. Chodził po pokoju rozgorączkowany. Co zrobić? Nie skrzywdzi bezpośrednio samego Maykela, ale ugodzi go w inny sposób. Jak? Zrobić coś jego córce? Siostrze? A może którejś z ciotek? Zemsta musi być dobitna, ale taka, aby nikt się nie domyślił, czyja to sprawka. Od czego zacząć na początku? Kurtis w roztargnieniu wyszedł na korytarz.

I w tym momencie ponownie ktoś zaszamotał się w ciemnościach. Mężczyzna rozświetlił korytarz latarką, którą miał przy sobie. Pies. Brązowooki husky siedział tuż przed nim karcąc go spojrzeniem, jakby mówił : „zgaś to światło palancie, jest środek nocy”.

- Pies… - Szepnął Kurtis i roześmiał się, jak prawdziwy morderca. – Psiunia. Oczko w głowie Maykela. - Patrzył na zwierzę. No tak, Jenna była powodem do dumy. Wzrok miała inteligentny, prawie ludzki. Lśniące rude futerko odznaczało się ogromną białą łatą na brzuchu. Była również bardzo sprytna i opiekuńcza, ale w tym momencie Trent zapomniał, jak uratowała ich wszystkich, gdy ci mieli już zginąć na bombach. Wdzięczność nie wchodziła tu teraz w grę. W grę wchodziła  tylko zemsta.

Mężczyzna znalazł się w kuchni. Do ciepłego mleka nasypał trucizny w proszku, którą miał zawsze przy swoich rzeczach, na wszelki wypadek. Nigdy nie wiadomo, do czego mogła się przydać. A teraz przydała się idealnie. Mężczyzna drżącymi rękami wyniósł miskę z zatrutym żarciem na korytarz.

- Jennuś, Jennuś, piesiuńku, chodź tutaj. - Zawołał cichutko i zachlapał palcem w misce pełnej mleka. Husky nadstawił uszu. Jedzonko? Pies zerwał się z legowiska i przytruchtał do miseczki. Zanurzył w nią swojego wielkiego nochala, sprawdzając jej zawartość. Mleko. Mniam, mniam. Jenna nie mogła  uwierzyć, że spotkało ją takie szczęście. Była mądrym psem i wiedziała, że nie należy jeść z rąk obcych, ale ufała ludziom, bo taką już miała naturę. Jej pan pozwolił spać temu mężczyźnie pod dachem tego domu, wiec czy mógłby być to wróg? Zresztą, co najistotniejsze, w tym całym zamieszaniu o psie zapomniano i nie dano mu kolacji. Jenna była więc najzwyczajniej na świecie głodna.

Ufnie spoglądając na klęczącego obok Kurtisa, zanurzyła jęzor w mleku i zaczęła pić. Kurtis w pewnym momencie chciał wyrwać psu miskę spod ryjka, ale zemsta musiała być dokonana. Odczekał, aż husky zje posiłek do końca, aby umyć miskę i zetrzeć mleko, które wilczek rozchlapał na posadzkę. Oblizując swój pyszczek, Jenna ostatni raz obdarzyła Trenta wdzięcznym spojrzeniem i wróciła na swoje miejsce, kołysząc puszystą kitką. 

CDN