Rozdział 26 - "Nie tak miało być!!!"

      Plac, na którym dwa samochody zderzyły się ze sobą, cały otoczony został taśmami i nastąpiła blokada przejazdu. Sznury aut stały z tyłu, niektórzy kierowcy bez protestów wycofywali się, by przejechać trasą naokoło, lecz niektórzy tylko bezczelnie się burzyli.

Lara wysiadła czym prędzej ze swojej osobówki. Wśród tłumu policjantów ciężko było wypatrzyć kogokolwiek innego. Deszcz nadal lał jak z cebra, co bardzo utrudniało widoczność.

W końcu, kobieta ujrzała znajomą ekipę FBI, jednak wycofała się z pomysłu podejścia do nich. Nie była w stanie tego zrobić. Z daleka patrzyła tylko na Roba, jak załamany siedział na trawie, z głową ukrytą w ramionach. Croft sama poczuła się sto razy gorzej przez sam widok cierpiącego mężczyny. Ona straciła bliską przyjaciółkę, on natomiast stracił żonę. Na pewno jego rozpacz sięgała o wiele wyższego pułapu niż jej. Sven i Will kucali obok niego, również smutni, ale usiłując chyba podtrzymać Roba na duchu.    

Archeolożka dzielnie zmusiła się, by ominąć agentów bez słowa i przejść kawałek dalej, w poszukiwaniu Maykela. Wiedziała, że jeżeli przystanie, by cokolwiek powiedzieć Robowi, sama się rozklei. A czekała ją bardzo poważna rozmowa z narzeczonym. Kobieta wzięła więc głęboki wdech i zadarła głowę do góry, usiłując swoją postawą przedstawić kogoś o mocnych nerwach, a także gotowego do narzucenia komuś swojego zdania.

Niestety, postawa twardziela nie utrzymała się na niej długo i Maykel zobaczył ją w wręcz odwrotnym stanie. Mianowicie, deszcz przestał padać i widoczność stała się o wiele bardziej sprzyjająca.

Oczom Lary ukazał się widok czarnej, niemiłosiernie spłaszczonej miazgi na asfalcie. Dopiero po dłuższej chwili, Lara zdała sobie sprawę z tego, iż owa plama na szosie była wszystkim, co pozostało z samochodu Lilly.

Niepohamowane uczucie żalu zawładnęło ją całą. Croft zatoczyła się i gdyby nie jakiś mężczyzna stojący z tyłu i łapiący ją w ostatniej chwili – upadłaby na mokrą trawę.

- Słabo pani? – dopytywał się troskliwie. – Może wody? W tym aucie zginęła pańska znajoma, tak? Proszę nie patrzeć, to nie jest widok dla kobiety…

Croft nie mogła dalej tego słuchać. Owszem, na moment zrobiło jej się słabo, głównie przez myśl o Lilly, która umarła w tak tragiczny sposób, jednak Lara nie zamierzała pozwolić sobie na porównywanie jej do delikatnej i słabej. Co to, to nie. Gniewnie wyrwała się z objęć podtrzymującego ją faceta i oddaliła się, nie szczędząc na niego wyzwisk pod nosem.

- I weź tu pomagaj! – oburzył się facet, po czym zniknął w tłumie.

Lara jednak rzeczywiście kiepsko się czuła. Nie mogła oderwać wzroku od zmasakrowanego samochodu, a to nasuwało do jej głowy coraz czarniejsze wizje obrazujące śmierć Lilly. W końcu, naprawdę zabrakło jej siły. Załamana, usiadłaby na poboczu drogi, lecz na szczęście w tym momencie dostrzegła Maykela.

Jej narzeczony był bardzo blady, co silnie kontrastowało z jego czarnymi włosami, roztrzęsiony i tak jak ona, w przerażeniu patrzył na szczątki auta, leżącego na asfalcie. Maykel stał sam, pochylony, jakby zaraz miał się przewrócić. Jedną ręką dotykał czoła.

Lara poderwała się, jakby porażona prądem i chociaż stan Maykela nie poprawił jej samopoczucia, odnalazła siłę, by z prędkością światła przedostać się do niego. Zapomniała, że przyjechała po to, by go ochrzanić, wygarnąć mu, że przez to, iż nie rozwiązał klątwy wcześniej, zginęła Lilly oraz zmusić go, by zrobił to teraz: w tym momencie i w tej chwiluni, aby już nikt nie ucierpiał.

Zapomniała o tym, zresztą ból podobnie jak Maykelowi, odebrał jej mowę. Teraz było najważniejsze, że czuła ciepło narzeczonego przy sobie. Bez słów zarzuciła mu swoje ramiona na szyję, mocno do niego przylegając, jakby był w tej chwili jej jedyną szalupą ratunkową. Nie wiedziała, czego w tym momencie pragnęła: czy przytulić mężczyznę do siebie, okazując mu swoje wsparcie i dając sobą pocieszenie, czy tego samego wymagała w chwili obecnej od niego.

Tak czy siak, zatopieni w swoich ramionach, stali dłuższą chwilę nie ruszając się. Nic nie mówili. Lara nie wiedziała, czy minęła już godzina, czy może dwie, nie chciała, by Maykel od niej odchodził, by chociaż na chwilę wypuścił ją z objęć. Mocniej zacisnęła ręce na jego ramionach, twarz wtulając w zgłębienie pod jego szyją.

Ku Lary zaskoczeniu, to on przerwał ciszę. Mimo jej niemego oporu, odsunął ją od siebie, by móc patrzeć jej w oczy. Ciężko uniosła powieki na jego twarz, rozżalona, że przerwał kojący uścisk.

- Chyba domyślasz się, co teraz ci powiem – wymówił z trudem, głęboko wdychając powietrze.

No cóż, jeżeli o nią chodziło, to w chwili obecnej zapomniała języka w gębie. Ból sprawił, że gdyby ktoś spytał ją teraz o imię, oszołomiona odpowiedziałaby mu dopiero po paru minutach. Nic więc dziwnego, że nie odpowiedziała Rouglasowi, zwyczajnie nie rozumiejąc znaczenia jego słów. Zamrugała niepewnie w odpowiedzi.

Maykel delikatnie, aczkolwiek stanowczo położył swoje dłonie na jej ramionach i lekko się pochylił, aby uważniej spojrzeć w zamglone oczy stojącej przed sobą kobiety.

- Musimy rozwiązać klątwę – wyjaśnił powoli, jakby Croft nie do końca była rozwinięta umysłowo. – Klątwę – powtórzył, domyślając się, iż Lara nie rozumiała, o czym on mówił. – Tę klątwę, która spadła na nas w dzień zaręczyn. Tę, która wszystko i wszystkich zniszczy, dopóki jej nie rozwiążemy.

- Dokładnie – potwierdziła Croft ni w pięć ni w dziewięć. Potrząsnęła głową, jakby obudzona ze snu: - Co powiedziałeś? – zapytała, o wiele bardziej trzeźwo.

- Że musimy rozwiązać tę klątwę Xiana – powtórzył Maykel cierpliwie.

- Aha… - Zamyśliła się Croft. – Ej, czekaj, to ja ci miałam to powiedzieć! – zauważyła. – To, że musisz rozwiązać klątwę, bo jak nie, to siłą cię do tego zmuszę, Amelka jest narażona i w ogóle nie pozwolę, by komukolwiek z naszego powodu stała się jeszcze krzywda, dosyć tego, chciałabym…

- Już, już. – Rouglas przerwał potok jej słów, wypowiadanych szybko pod wpływem emocji. – Jestem gotowy to zrobić.

Ta wypowiedź była tak niespodziewana, że Lara zdezorientowała się do reszty.

- T-tak? – wyjąkała, zapominając na chwilę o Lilly i skupiając się na słowach narzeczonego. – Naprawdę?

- Naprawdę – zapewnił ją Maykel poważnie.

- W takim razie… Ja… Jestem gotowa się poświęcić.

Mężczyzna po jej słowach odwrócił oczy w bok, jakby coś przed nią ukrywał. Następnie chwycił ją mocno za rękę.

- To chodźmy, nie ma czasu – powiedział, ciągnąc Larę za sobą.

- Ale jak to… Teraz to zrobimy?! – krzyknęła, usiłując dotrzymać mu kroku.

- Tak.

***

Jak huragan wpadli do dworku.

- Muszę do toalety… - Oznajmiła Croft i śmiertelnie blada pobiegła po schodach na górę.

Maykel popatrzył za nią, zatrzymując się na chwilę w korytarzyku. Wiedział, że musiał pójść po Amelkę, która pewnie nieświadoma niczego bawiła się gdzieś w dworku.

- „Jaki piękny świat, jaki piękny świat, gdy się ma dwadzieścia lat…” - Z kuchni wytoczył się Alister, żwawie sobie podśpiewując.

Rouglas zmroził go wzrokiem, lecz mężczyzna się nie przejął.

- No nie, panie Maykel, agencie? – zaczepił go głupawo, przechodząc. – Piękny świat, co nie? Jak się ma laskę taką jak Lara, to tak właśnie jest, nie?!

- No – burknął Rouglas, niechętnie patrząc na rozchichotanego Alistera. – Widziałeś Amelkę? Bawi się tu gdzieś? – zapytał.  

- Tak, ogląda w salonie bajki z Zipem. No, ale co ty dzisiaj taki bez humoru, co?! – Alister nie zamierzał odpuścić. Wybuchnął kretyńskim śmiechem i huknął Maykela w plecy, chcąc i jego zachęcić do bezsensownego rżenia. – Umarł kto, czy jak?!! – zawołał donośnie, aż się zginając ze śmiechu. Najwyraźniej nie miał pojęcia o śmierci Maykela siostry.

Czarnowłosy mężczyzna wbił w niego oburzone, surowe spojrzenie, jego oczy, z niebieskich, ściemniły się z gniewu prawie do czerni.

- Jesteś idiotą – oświadczył osłupiałemu Alisterowi i szybkim krokiem ruszył do salonu, gdzie dało się słyszeć wesołe szczekanie psa Pluta z telewizora.

        Natomiast Lara, stała przed lustrem w łazience, cała drżąca. Patrząc na swoje odbicie, wyklinała siebie pod nosem.

- Ty cholerny tchórzu, weź się w końcu w garść, sama tego chciałaś – mówiła gorączkowo. – Na co liczyłaś, ty głupia krowo? Na to, że twojego narzeczonego za żadne skarby nie da się namówić do wypełnienia klątwy? Że zgrywałaś tylko wielce ofiarną i gotową do poświęcenia, z góry zakładając, że Maykel nigdy nie zgodzi się na wypełnienie klątwy? Jesteś cholerną egoistką, wiesz? Patrzeć mi się na ciebie nie chce.

Lara odwróciła się plecami do zwierciadła, wbijając ręce w brzeg umywalki. Spuściła głowę, pozwalając, by brązowe włosy rozsypały się jej po bokach twarzy. Rzeczywiście, nie ukrywała przed sobą tego, że nie spodziewała się takiego szybkiego obrotu sprawy. Wpływ na decyzję Maykela w sprawie klątwy, sprawiła pewnie śmierć Lilly.

Ten incydent dał mu do zrozumienia, że jeżeli nie uwolnią się spod czaru klątwy, będą ginąć jeszcze inni bliscy im ludzie. Nie chciał do tego dopuścić, podobnie jak ona. Godzinę temu zapierała się, że jest gotowa do poświęcenia. Chciała, by spowodował jej śmierć, by Amelka mogła żyć.

I co się stało? Zwyczajnie drżały teraz pod nią kolana. Bedąc w zawodzie archeologa, cały czas liczyła się z tym, że w każdej chwili mogła umrzeć. Nie przerażało ją to. Co innego jednak, gdy teraz wiedziała, że zginie dzisiaj i to już za parę godzin. Wcześniej nie doceniła uroków życia, gdy tak łatwo godziła się na śmierć, teraz zdała sobie sprawę, iż opuści swój dom, przyjaciół, pozostawi Maykela samego… Wizja śmierci wcale jej się nie uśmiechała, lecz było już za późno. Rouglas zgodził się klątwę wypełnić. Prędzej umarłaby bez wypełniana klątwy, niż by miała mu powiedzieć, że się wycofuje z danego mu słowa.

- Dzięki tobie będzie żyć Amelka, przecież tego chcesz – pocieszyła się, na nowo odwracając do lustra i byle jak spinając włosy klamrą. – Nie uwolniłaś swojej mamy, boisz się wrócić do Cartera, jesteś nikim, nie masz co tu do roboty na ziemi. Już niedługo będziesz miała święty spokój z tym wszystkim. Żadnych problemów. Mama pewnie też niedługo umrze, więc się spotkamy. Ojca pewnie też spotkam. Więc… – Kobieta ostatni raz spojrzała na siebie w lustro. – Więc Alleluja i do przodu.

        Maykel wszedł do salonu, gdzie jego dziecko wraz z Zipem siedziało na puchatej czerwonej kanapie i oglądało bajkę.

- Wybaczcie, ale muszę przerwać tę sielankę – rzekł nieswoim głosem, bez wyjaśnień podnosząc Amelkę na ręce.

- Tato, nie widzę telewizora! – zaprzeczyła dziewczynka, próbując oglądnąć się do tyłu i dalej spoglądać na kreskówkę.

- Zgaście to pudło, nie będzie już dzisiaj żadnej bajki – mruknął Rouglas oschle, nie zwracając uwagi na protesty córeczki, jakby trzymał na rękach coś bezosobowego.

Zip inaczej zinterpretował dziwne zachowanie przyjaciela i jego nienaturalną bladość.

- Maykel, tak mi przykro z powodu Lilly! – krzyknął, podrywając się z kanapy i kładąc mężczyźnie dłoń na ramieniu. – Chociaż nie miałem nigdy rodzeństwa, to domyślam się, jakie to straszne uczucie stracić siostrę! Sam ją bardzo lubiłem, ale ty… Tak mi przykro!

- Co się dzieje? – Amelka szeroko otworzyła swoje orzechowe oczka. – O czym Zip mówi?

Maykel długo patrzył na czarnoskórego, jakby ważąc w głowie jego słowa. Następnie głęboko spojrzał mu w oczy:

- Przepraszam – rzekł i zniknął mu z oczu wraz z córeczką na rękach.

- Za co?! – wydarł się Zip, wylatując za agentem z pokoju. W korytarzu zderzył się z Larą.

- Właśnie do ciebie szłam.– wyjaśniła. – Chciałam ci coś powiedzieć.

- Później. – Machnął ręką ciemnoskóry. – Zajmij się lepiej Maykelem, on coś kiepsko wygląda i dziwnie się zachowuje. To pewnie przez śmierć Lilly, pilnuj, aby nic głupiego nie zrobił…

- Zip, chciałam się z tobą pożegnać.

Zaległa cisza, podczas której Zip otworzył usta ze zdumienia.

- Czyście wszyscy powariowali?! – Chwycił się za głowę. – Ten mnie przeprasza szlag wie za co, a ta się ze mną żegna! Zdurnieliście?!! Co wy kombinujecie?!!

- Mam nadzieję, że ułożysz sobie dobrze życie. Zajmij się domem. - Kobieta odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi wyjściowych.

Na podwórku, Maykel nakłaniał Amelkę, aby usiadła do samochodu i zapięła pasy.

- Nie lubię ich! – zapierała się. – Gryzą mnie w skórę! Pojadę bez pasa, po co mi on?!

- Nie rób sceny, jedziemy bardzo daleko, musisz się zapiąć. – Mężczyzna był wyjątkowo niemiły względem córki. Dość silnie złapał ją w pasie i własnoręcznie umieścił na tylnim siedzeniu auta.

Podeszła do nich Lara.

- Jesteście gotowi? – zagadnęła.

Maykel przygryzł wargi.

- Zależy, o co pytasz – odpowiedział, nawet na nią nie patrząc.

Croft wsadziła obie ręce do kieszeni obcisłych dżinsów.

- Wiesz, o co – szepnęła.

- No i co wy wyprawiacie?! – Z dworku wybiegł Zip. – Dokąd zabieracie Amelkę?!!

Rouglas spojrzał na córeczkę, która przestraszona siedziała w samochodzie.

- Na wycieczkę do Chin – odpowiedział. No i malutka ożywiła się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

- Do Chin?! – krzyknęła. - Naprawdę polecimy do Chin?! Tych prawdziwych?! Cudownie! Wreszcie jedziemy gdzieś razem!

- Jajka sobie robisz, Rouglas? – burknął Zip do Maykela. – Takie małe dziecko ciągniecie do Chin? Przecież to za daleko!

W tym momencie, podszedł do nich Alister, dzisiaj w wyśmienitym humorze.

- I co? – zaczepił stojących przy aucie, robiąc głupie miny i śmiejąc się z niczego. – Co wy tacy poważni, umarł kto, czy jak?! – wyskoczył ze swoją słynną gadką, w ogóle nie rozumiejąc powagi sytuacji.

Natychmiast dostał w gębę, aż zadzwoniło. Nie od Maykela, nie od Zipa, tylko od Lary, która jako jedyna z trzech obecnych tu osób umiała zaatakować szybko, nieprzewidywalnie i zwinnie jak żbik.

- Co mnie bijesz?!! – Alisterowi zebrało się na płacz. Podniósł z ziemi swoje okulary i przygryzł wargi, aby sie nie popłakać.

- Jesteś idiotą – podsumowała go kobieta, siadając za kierownicę. - Ja prowadzę – rzuciła do narzeczonego.

- Skoro jesteśmy tacy bogaci, powinniśmy kupić sobie jakieś miększe pasy do samochodu – mamrotała Amelka na tyle, odsuwając od swojej drobnej klatki piersiowej pas.

Lara zerknęła na małą w lusterko.

- Skąd wiesz, że jesteśmy bogaci? – spytała. – Kto ci ni z tego ni z owego tak powiedział?

- Alister. – Brzmiała odpowiedź. – On powiedział, że podczas gdy on nie ma na chleb, to ty i tata szastacie kasą na prawo i lewo. Lara… - Dziewczynka przechyliła się do Lary i zamrugała powiekami. – Czy Alister jest biedny?

- Tak, jest bardzo ubogi – przytaknęła Croft, morderczo patrząc na Alistera zza szyby samochodu. – Zwłaszcza na rozumie.

Do samochodu wszedł Maykel, trzaskając drzwiami.

- Jedź – burknął do Lary.

Kobieta nie zaprotestowała, chociaż nie lubiła, gdy ktoś jej rozkazywał.  Posłusznie ruszyła w drogę, rozumiejąc postawę Maykela. On cierpiał gorzej od niej, to on, a nie ona za chwile pozbawi życia najbliższą osobę. Skoro wiedział, że zabije ją, wolał w obecnej chwili nie rozczulać się nad nią zbytnio, by sam nie zmięknąć i nie wycofać się z chęci wypełnienia klątwy.

I tak było przez całą podróż do Chin. Podczas, gdy Amelka nie posiadała się z radości, jej rodzice siedzieli przygnębieni, zamyśleni i w ogóle ze sobą nie rozmawiali.

- Dlaczego samolot leci? – Malutka nie zamierzała tak łatwo się poddać. Z kolan Lary przeszła na kolana Maykela i patrzyła mu wyczekująco w oczy, żądając odpowiedzi na zadane pytanie.

- Bo ma silniki, które go napędzają – odparł mężczyzna rozsądnie, na siłę się uśmiechając. Najchętniej by zamknął oczy i milczał przez całą drogę.

- Silniki? – Dziewczynka zamrugała powiekami, zaskoczona. – A ja myślałam, że dlatego, że ma skrzydła!

- Skrzydła utrzymują równowagę – wyjaśniał Maykel cierpliwie.

- Po co mu równowaga?

- Po to, aby się nie przewrócił.

- A jakby się przewrócił, to co wtedy?

- Spadniemy na ziemię.

- A powiedzą nam, kiedy będziemy spadać?

- Nie, nie powiedzą. Sami nie będą tego wiedzieć.

- To przecież nie zdążę zapiąć pasa i wylecę przez okno!

- Dlatego zmykaj na swoje siedzenie i zapnij pas już teraz.

Amelka posłusznie przeszła przez kolana Maykela, potem Lary i usadowiła się pod oknem, gdzie przełożyła pas przez swój brzuszek.

Był już wieczór, gdy wysiedli na lotnisku w Chinach.

- Ale lipa, jesteśmy w obcym kraju, a w ogóle nie mamy bagaży! – Dziwiła się Amelka, podskakując w miejscu i ściskając Larę za rękę.

- Bagaże nie są nam potrzebne, kochanie.

- Chodźcie – burknął do nich Maykel. – Pamiętasz, gdzie ten pałac, Lara? – zwrócił się do kobiety, dalej na nią nie patrząc.

- Pamiętam, możemy iść.

Pałac Smoka zrobił na czteroletniej dziewczynce ogromne wrażenie. Otworzyła usta, z wrażenia nie mogąc się wysłowić. Lara miała nieodpartą chęć oprowadzić malutką po dziedzińcu i opowiedzieć jej historię tego miejsca. Wiedziała jednak, że nie po to tu przyjechała. Wiedziała, że spędza z dzieckiem ostatnie chwile swojego życia. Wchodząc do środka, oglądnęła się za siebie. Wiedziała, że już nie wyjdzie z pałacu o własnych siłach. Zginie w jego środku. Drzwi z hukiem zamknęły się za nimi.

Komnatę, na której środku stał ogromny posąg smoka, spowijały egipskie ciemności. Croft wpadła na pomysł, by pozapalać na ścianach pochodnie i tym zajęli się z Maykelem przez dłuższą chwilę. Amelce nie podobało się to miejsce. Stała przed ogromnym, kamiennym smokiem z wykrzywioną do płaczu buzią.

- Tak tu strasznie… Chodźmy stąd, ja się boję – chlipała pod nosem.

- Już za późno – odezwał się do niej Maykel. Amelka jeszcze gorzej się przestraszyła po jego słowach. Nic nie rozumiejąc, patrzyła, jak Lara i jej tata podchodzą do jednej ze ścian i odgarniają z niej jakieś dziwne łodygi jeszcze dziwniejszej rośliny.

- Jest płyta – odezwała się Lara, dostrzegając marmurową płytę w ścianie, upamiętniającą cesarzową Fay.

- I są odlewy na nasze ręce – dodał Rouglas, widząc zgłębienia w płycie.

- To na trzy. – Lara wzięła głęboki wdech. – Raz, dwa, trzy…

Przyłożyli prawe dłonie do odcisków i ponownie jak za pierwszym razem, gdy tu byli i to zrobili – całą komnatę zatrzęsło, rozległ się potężny huk, a ich ręce na chwilę zostały przyduszone do płyty, przez niewidzialne siły. Po chwili, wszystko ustało.

Gdy bohaterowie się odwrócili, dostrzegli na środku sali dwa kamienne podesty, które pojawiły się zgodnie z planem, kiedy przyłożyli ręce do odlewów w marmurze. Miejsca na ofiary, jak to kiedyś odczytała Lara na jednym z chińskich zapisków. To na tych podestach miały stanąć osoby najbardziej kochane przez Maykela. Klątwa wiedziała, że tych osób było dwie. Ostatnim razem brakowało jednej, teraz była i stała nieopodal nich, płacząc.

- Chcę stąd wyjść… - Łkała, wycierając piąstkami oczka.

Maykel z westchnieniem podszedł do niej i podniósł na ręce. Szeptał do niej uspokajająco, dopóki nie przestała płakać. Wtedy ruszył do podestów i postawił dziewczynkę na jednym z nich. Znikąd pojawiło się teraz ostre, zielone światło, otaczające Amelkę, niczym jakaś błyszcząca poświata.

- Nie mogę się ruszyć! – Dziecko ponownie się rozpłakało. – Wracajmy do domu! Ja się boję!

Rouglas puścił jej rączki, oddalając się i przykładając obie ręce do twarzy. Cały drżał. Lara natomiast stała z boku, patrząc na tą scenę z bólem w sercu. Nie mogła patrzeć, jak Amelka cierpiała, przeraźliwie się bojąc. Przestała żałować, że to ona za chwilkę umrze, a to dziecko będzie dalej bezpieczne.

Czyli nadszedł czas rozwiązania klątwy. Lara podeszła do Maykela, licząc na to, że teraz, w tej ostatniej rozmowie będzie dla niej miły. Że powie jej, jak bardzo ją kocha i jak strasznie będzie za nią tęsknił. Może nawet czule ją pocałuje. Ten ostatni raz.

- Maykel… - Delikatnie dotknęła jego ramienia, chcąc dodać mu odwagi. – Tak trzeba zrobić… Nie poddawaj się….

Opuścił ręce, odsłaniając kredowobiałą twarz. Spojrzał na kobietę przelotnie, jakby w ogóle nie dostrzegał jej przed sobą.

- To wiesz, gdzie masz stanąć – burknął.

Jeżeli Lara liczyła na gorące pożegnanie, to grubo się myliła. Rozdrażniona pomaszerowała do drugiego podestu i na nim stanęła. Oprócz zielonego światła, które otoczyło i ją z chwilą wejścia na podest, przed nimi z wielkim hukiem pojawił się trzeci. Larze nie trzeba było niczego wyjaśniać. Trzeci podest – dla osoby wybranej. Dla osoby, która miała umrzeć, właśnie tam stając. Zielone światło tak jak Amelkę, znieruchomiło nogi kobiety, nie pozwalając jej się poruszać. Żadna ucieczka nie wchodziła już teraz w grę.

Maykel stał, wciąż się trzęsąc z wyrazem niewyobrażalnego cierpienia na twarzy. Patrzył na dwie najdroższe mu osoby, z których za chwilę wybierze jedną, by zginęła, uwalniając siebie i ich od klątwy. Lara nie mogła tego znieść. Nie mogła dalej patrzeć na twarz Maykela, którego przecież tak bardzo kochała, ani nie mogła słuchać płaczu strojącej obok Amelki.

- Dalej, Maykel… - Ponagliła błagalnie, przymykając oczy. – Wiesz, że jestem gotowa. Będzie dobrze, zobaczysz…

Mężczyzna zrobił chwiejny krok w jej stronę. Croft zacisnęła wargi.

- Amelka będzie żyć, Amelka będzie żyć… – Szepnęła do siebie ostatnie słowa pocieszenia. – A twoje problemy się skończą – dodała, otwierając oczy, bo Maykel wciąż do niej nie podchodził.

Jakie było jej zdziwienie, gdy mężczyzna zamiast do niej, podszedł do córeczki. Obejmując ją zaczął do niej mówić, aż mała przestała płakać. I wtedy Larę, chociaż przed śmiercią, trafił szlag. Kogo Maykel powinien teraz przytulać i pocieszać?!! Amelkę, która będzie z nim przez resztę życia, czy ją, która za chwilę odejdzie od niego na wieki?!!

Maykel sprawiał wrażenie niewidzącego niczego poza swoim dzieckiem. Podszedł do niej spokojnie i równie spokojnym tonem zaczął do niej mówić.

- Dlaczego płaczesz? – szeptał, otaczając ją ramionami i patrząc w jej bladą, wykrzywioną buźkę.

- Bo się boję – odparła.

- Ale czego? Tego głupiego kamiennego smoka, co tu stoi za nami?

Amelka uśmiechnęła się lekko i przestała płakać.

- Nie, bo on jest głupi – przyznała rację swojemu tacie.

- To czego się boisz?

- Nie wiem… - Wyznała w końcu, zdając sobie sprawę z tego, że rzeczywiście nie było czego się bać. Uniosła swoje orzechowe ślepka na Maykela i ufnie przyłożyła rączki na jego ramiona. – Wiesz, że ja się często boję… - Wyznała ze smutkiem.

- A chciałabyś już się nigdy nie bać? Nigdy nie być smutna? Nigdy nie chorować? Zawsze się śmiać i być szczęśliwa? – Mężczyzna odgarnął czarne kosmyki włosów z policzka córeczki.

Amelka wytrzeszczyła ślepka.

- No, pewnie! – odrzekła. – A tak można?

- Można. Jest takie jedno miejsce…

- Gdzie ono jest? Ja chcę tam pójść! – Amelka na nowo wygięła usta w podkówkę, gotowa do dalszego płaczu. – Tutaj tak nie jest!

- Wiem, że tutaj tak nie jest – zgodził się Maykel. – A to miejsce, o którym mówię, jest tam, gdzie obecnie znajduje się twoja mama… Ale nie ta. – Mężczyzna lekko spojrzał na Larę. – Ta prawdziwa, która cię urodziła. Nie pamiętasz jej…

- Śni mi się czasami – odrzekła dziewczynka. – Mówiłam ci już kiedyś. Zawsze mnie woła. Ma takie długie włosy i białą suknię… A znajduje się zawsze na takiej dużej łące z kwiatami i jeziorem! Fajnie, co?

- Amelko… Ameleczko… - Maykel uważnie spojrzał na twarzyczkę dziewczynki stojącej przed sobą. Siłą pohamował się, aby po prostu nie płakać. – Czy ty chciałabyś tam pójść? – zapytał. – Nad to jeziorko z kwiatami do swojej mamy?

- Tak! – odparła mała wesoło. Wytarła rączkami oczy. – Bardzo bym chciała. Ona zawsze mnie woła w tym moim śnie, wreszcie bym się z nią spotkała.

- W takim razie za chwilkę tam pójdziesz – rzekł mężczyzna, lekko drżącym głosem. – I powiesz mamie… Że dalej bardzo ją kocham. I, że dla niej głównie to zrobiłem.

- Co zrobiłeś? – Nie zrozumiała Amelka.

- Ona będzie wiedzieć co.

- To gdzie mam iść? Gdzie ona jest? Ja już chce tam pójść i jej to powiedzieć! 

- Za sekundkę. Musisz mi jeszcze coś przyrzec… - Maykel pogłaskał córeczkę po policzku. – Przyrzeknij mi, że nigdy o mnie nie zapomnisz. Przyrzekasz?

- No, rozumie się, że tak! Jak bym mogła?! – oburzyła się dziewczynka. Nagle, lekko spoważniała. – Tato… - Zaczęła, marszcząc brwi. – Ale powiedziałeś mi, że moja mama nie żyje… W takim razie, czy i ja umrę, aby móc się z nią spotkać?

Maykel zawahał się przez chwilę.

- Oczywiście, że nie – odrzekł. – Zawsze będziesz żyć… Z nami, w naszych sercach.

- Czyli teraz pójdę do nieba! Do mamy! Ale… Tato, czy ja już stamtąd wrócę?

Mężczyzna pogłaskał ją ponownie po pucołowatym policzku.

- To my przyjdziemy do ciebie… - Wyjaśnił. – Ani się nie obejrzysz, kiedy znowu będziemy wszyscy razem.

- To ja z mamą będziemy na was czekać, nie wejdziemy jeszcze do tego nieba. – Snuła plany dziewczynka. – Poczekamy na was w drodze, żebyście mogli z Larą nas dogonić.

- Dobrze. – Maykel mocno przytulił dziewczynkę, zaciskając oczy, w których już zdążyły zebrać się łzy. – Bardzo cię kocham, Amelko… - Szepnął w jej pachnące włosy. – Bądź szczęśliwa i nigdy się nie bój…

- Przyrzekam – odszepnęła dziewczynka. Posłusznie pozwoliła podnieść się na ręce, bo sama nie mogła się ruszyć z podestu przez trzymające ją, niewidzialne siły.

Lara patrzyła, jak jej narzeczony podnosił na ręce Amelkę, a potem ustawiał ją na trzecim podeście. Dopiero wtedy – zrozumiała.

- Nieeeeeee!!! – wrzasnęła tak rozpaczliwie, jakby ktoś wbił jej nóż prosto w serce. Szarpiąc się i rzucając do przodu, usiłowała zerwać z siebie niewidzialne więzy i odciągnąć dziecko z trzeciego podestu. Niestety, niewidzialne siły nie ustąpiły, dalej unieruchamiając jej ciało. Kobieta patrzyła, jak Maykel coś jeszcze mówił do dziewczynki, a potem odsunął od niej swoje ręce i cofnął się w tył.

Przez pomieszczenie przeleciała z prędkością światła błyskawica, trafiając w malutką dziewczynkę. Przez sekundkę w komnacie zrobiło się jasno jak za dnia, a potem nastąpiła głęboka cisza i nic więcej…

Lara, ledwo żywa, patrzyła, jak ciało Amelki upada i stacza się z podestu na podłogę, bezwładnie się katulając i zatrzymując pod ścianą. Amelka nie poruszyła się już nigdy więcej.

Ostatnią rzeczą, jaką Lara zobaczyła nim klątwa zabrała jej dar widzenia duchów, była Fay w białej ślubnej sukni, chwytająca w ramiona rozpromienioną czarnowłosą dziewczynkę. Matka i córka ponownie się połączyły. Chwilę jeszcze Croft patrzyła, jak Fay tuli Amelkę w ramionach, a ona, szczęśliwa się śmieje.

A potem, usłyszała brzdęk złota upadającego na podłogę i dusze Amelki i Julki zniknęły. Lara spojrzała pod swoje nogi, gdzie obracał się jeszcze jej zaręczynowy pierścionek, który przed chwilką zleciał jej z palca. Przyczyna zła i wszystkich nieszczęść, które ich dotknęły.

Croft zdała sobie sprawę z tego, że z chwilą, gdy pierścionek opuścił jej palec – klątwa została rozwiązana. A więc… Rozwiązali ją. A w zasadzie, to Maykel ją rozwiązał. Ale…

- Nie tak miało być!!! – jęknęła Lara, bliska obłędu. Zachwiała się i bezwiednie stoczyła się z podestu na podłogę, jak ogłuszona. Oczy na nowo zaszły jej mgłą. Patrzyła teraz, jak Maykel klęczał nad ciałem swojej małej córeczki.

Wstała po chwili, jak pijana się chwiejąc i na drżących nogach podbiegła do ciała dziewczynki. Uklęknęła, przykładając jej palce do szyi, sprawdzając puls. Następnie przyłożyła dłoń na malutką pierś Amelki, usiłując wyczuć bicie serduszka. Nie wyczuła ani jednego ani drugiego.

- Ona… Nie żyje… - Usłyszała własnie słowa zaskoczenia, chociaż dobrze wiedziała już od paru minut, że tak właśnie było.

Popatrzyła jeszcze na buzię dziecka, które zdążyła już uważać za swoje. Amelka wyglądała, jakby spała. Z zamkniętymi usteczkami i oczkami sprawiała wrażenie śpiącego aniołka. Czarne włosy otaczały jej główkę i opadały na pulchne ramionka.

Wtedy Lara nie wytrzymała. Wybuchnęła spazmatycznym, niepohamowanym płaczem i obejmując ciałko malutkiej, przytuliła twarz w jej ramię, obficie mocząc łzami jej sukienkę.

- Nie tak miało być… - Łkała, z trudem łapiąc powietrze. – Co ty zrobiłeś… To ja miałam zginąć, nie ona…

Maykel klęczał obok. Z przerażeniem patrzył na zachowanie swojej narzeczonej, bo nie miał jeszcze okazji widzieć jej w takim stanie. Lara, ta niezwyciężona Lara – płakała. Rouglas delikatnie dotknął dłonią jej ramienia.

- Laro… - Szepnął błagalnie. – Proszę cię, uspokój się… Ona… Ona właśnie teraz jest szczęśliwa… Błagam, zrozum to.

Na chwilę przestała szlochać. Głęboko oddychała, wciąż nie odrywając głowy od ciała dziewczynki.

- Ale… - Zająknęła się i dwie łzy ponownie spłynęły jej z oczu. – Przecież chciałam się poświęcić właśnie dla niej… Kochałam ją… Dalej kocham, dlaczego to zrobiłeś, dlaczego…. Nie tak miało być! – I ponownie płacz zawładnął nią całą.

Minęła chwila ciszy, przerywanej tylko głuchym szlochem kobiety. Maykel objął ją i przytulił twarz w jej plecy, nic nie mówiąc. Czekał, aż ból odrobinie jej minie i pozwoli na rozmowę. Po chwili, Lara zaprzestała wylewać łzy. Uspokoiła się z lekka i pozwoliła, by Maykel delikatnie uniósł ją na wysokość swoich oczu.

- Może kiedyś to zrozumiesz – szepnął, całując ją czule w czoło, a potem wargami odgarniając zlepione od łez kosmyki włosów z jej twarzy. – Zrozumiesz to, że tak, a nie inaczej musiałem postąpić dla dobra nie tylko naszego, ale i jej.

- Miałeś poświęcić mnie… - Zaprotestowała Lara, zamykając oczy i spuszczając głowę w dół. – Mnie… A nie ją.

Mężczyzna ponownie uniósł jej twarz, zmuszając, by popatrzyła mu w oczy.

- I co by nam to dało, gdybym zabił ciebie? – zagadnął, głaskając jej policzek. – Zabiłbym ciebie, a później siebie, bo wiesz dobrze, że nie potrafię już bez ciebie żyć… Jesteś częścią mnie, połową mojego życia… - Pocałował ją w zimne dłonie, które przyłożyła na jego ramionach. Jego słowa koiły jak balsam, Lara słuchała go z szeroko otwartymi oczami, zapominając o płaczu. Maykel kontynuował:

- A więc, zginęłabyś ty i ja, a Amelka zostałaby sama. Kto wie, może też by umarła z bólu, dobrze wiesz, jak strasznie się wszystkim przejmowała. Śmierć psa sprawiła, że nie rozmawiała z nikim i płakała przez tydzień. Teraz oprócz tego, że widziałaby twoją śmierć, potem dowiedziałaby się o śmierci Lilly, a na końcu ja musiałbym od niej odejść… Tego chciałaś? Chciałaś, by dalej była nieszczęśliwa, wiecznie się bała? Teraz… Będzie wiecznie się śmiać… Razem z Julką, której tym sposobem odjęliśmy trochę cierpienia. Obydwie będą szczęśliwe. Jeżeli nie teraz… Mam nadzieję, że kiedyś zrozumiesz. To, że to rozwiązanie było jedynym z możliwych.

Lara przytuliła się do niego, mocno obejmując go ramionami. Wtuliła twarz w jego tors.

- Kocham cię – szepnęła, ściskając dłońmi jego ramiona.

- Możemy teraz zacząć nowe życie – odszepnął, całując ją we włosy. – Bez klątwy. Amelka będzie wiecznie przy nas żyć…

Lara nie płakała już więcej. Nie płakała, gdy wstali i podnieśli ciało dziewczynki. Nie płakała, gdy dzwoniła do Zipa, by przysłał tu do nich prywatny samolot. W głębi duszy czuła, iż wszystko to, co zrobił i powiedział jej Maykel – miało sens. Bardzo głęboki. Rozumiała, że tym co zrobili, nie uszczęśliwili tylko samych siebie. Wbrew pozorom – Amelka najwięcej na tym skorzystała. Śmierć nie była dla niej zakończeniem wszystkiego, była rozpoczęciem nowego, znacznie lepszego, bardziej bajecznego i kolorowego życia.

Wracając do Surrey, Lara opierała się głową o ramię Maykela i trzymała go za rękę w samolocie. Nie było osoby, którą kochałaby mocniej od niego. Miał rację, ona też musiałaby się zabić, gdyby on zginął. Życie bez niego, nie byłoby już życiem.

W swoim ogródku, razem, zakopali zaręczynowy pierścionek, z którego już wprawdzie zniknęła klątwa, lecz lepiej było na zimne dmuchać. Zakopali go, by już nikt nigdy nie musiał przeżywać tego, co przeżyli oni.

CDN